Hoe sterk ben jij, mentaal gezien?

[GroningerPrepper]

Okee, we hebben ons huis, onze BOL en onze BOB tot aan de nok toe volgeprept. We weten meer dan anderen, zijn meer dan wie ook voorbereid. Dan komt er die langgevreesde SHTF. En die duurt lang. Na een week begint de vervuiling toe te slaan (behalve misschien voor de gelukkigen met een generator of zonnepanelen): geen stofzuiger, niet douchen, geen wasjes draaien, een probleem met de afvoer van urine en uitwerpselen. Na de tweede week begint tevens het blikvoer je de keel uit te hangen. De hordes niet-preppers zijn steeds moeilijker van je voordeur weg te houden. Als het winter is kan de kou een hele belangrijke rol spelen, tenzij je een houtkachel hebt.

 

Angst slaat toe, desinteresse over je situatie, en dat leidt weer tot demotivatie. De mens is in diepste wezen een overlever, maar hoe pak je dit aan? Wat doe je als er geen vooruitzicht is op verbetering? Een mooi voorbeeld is het verhaal The Birds van Daphne du Maurier, verfilmd door Hitchcock. Vogels worden opeens erg agressief tegen mensen, niemand kan nog veilig buiten lopen, de vogels dringen zelfs huizen binnen en pikken de slachtoffers dood. De overheid roept via de radio op om je te verschansen, en nadere berichten af te wachten. Maar die nadere berichten komen niet meer… je staat er alleen voor.

 

Hoe zien jullie dit? Ben ik te pessimistisch? Ik schrijf vooral vanuit mijn eigen situatie: standaard huis, geen tuin, geen houtkachel, geen zonnepanelen, geen generator. Ik denk dat de meeste preppers dit herkennen. Slechts een enkeling onder ons heeft denk ik ideale prep-omstandigheden. Maar dan nog: hoe sterk ben jij mentaal?

[AWOL]

Okee, we hebben ons huis, onze BOL en onze BOB tot aan de nok toe volgeprept. We weten meer dan anderen, zijn meer dan wie ook voorbereid. Dan komt er die langgevreesde SHTF. En die duurt lang. Na een week begint de vervuiling toe te slaan (behalve misschien voor de gelukkigen met een generator of zonnepanelen): geen stofzuiger, niet douchen, geen wasjes draaien, een probleem met de afvoer van urine en uitwerpselen. Na de tweede week begint tevens het blikvoer je de keel uit te hangen. De hordes niet-preppers zijn steeds moeilijker van je voordeur weg te houden. Als het winter is kan de kou een hele belangrijke rol spelen, tenzij je een houtkachel hebt.

 

Angst slaat toe, desinteresse over je situatie, en dat leidt weer tot demotivatie. De mens is in diepste wezen een overlever, maar hoe pak je dit aan? Wat doe je als er geen vooruitzicht is op verbetering? Een mooi voorbeeld is het verhaal The Birds van Daphne du Maurier, verfilmd door Hitchcock. Vogels worden opeens erg agressief tegen mensen, niemand kan nog veilig buiten lopen, de vogels dringen zelfs huizen binnen en pikken de slachtoffers dood. De overheid roept via de radio op om je te verschansen, en nadere berichten af te wachten. Maar die nadere berichten komen niet meer… je staat er alleen voor.

 

Hoe zien jullie dit? Ben ik te pessimistisch?

 

Ik vind het eerder een realistisch dan pessimistisch beeld. Dat is denk ook de reden dat velen zeggen dat je het beste in een groep kunt proberen te overleven, of dat nou je eigen gezin is of een samengestelde groep. Verder is het denk ik moeilijk in te schatten hoe je, zeker op langere termijn, zult reageren op een dergelijke situatie.

[FincaInSpanje]

Ja

 

Als je gaat zitten afwachten dan ben je binnen de kortste keren krankjorum. Belangrijk is dus dat je iets te doen moet hebben en dat je blijft nadenken voordat je een beslissing neemt. De eerste periode kun je blijven zitten waar je zit en op de voorraad interen, maar ooit zul je naar buiten moeten om nieuwe voorraad te verkrijgen om op de lange termijn te overleven. Zorg dan ook voor afleiding tussen je prepspulletjes.

 

Daarnaast denk ik dat er bij iedere mensen een "knopje" omgaat in de survivalmodus.

[prepper053]

tja ik woon in een flatje, ik heb al die dingen ook niet. Maar ik geloof in bezigheidstherapie. Zolang je bezig bent met dingen die je wel MOET doen, zal jij je ook niet gaan vervelen, gaat je gedachten niet dwalen, blijf je warm ook in ietwat koudere situaties en als je ziet dat je wat hebt bereikt voel je jezelf ook een beetje trots en zelfverzekerder. Toch?

[Mr. Gold]

Maar dan nog: hoe sterk ben jij mentaal?

 

Interessante discussie.

 

Erg benieuwd naar tips hierover.

[Lindaja]

mentaal sterk is een kwestie van wat versta jij eronder.

zijn ervaringen iets wat je sterker maakt of is de cumulatief iets wat je fundering verzwakt

[niki]

Okee, we hebben ons huis, onze BOL en onze BOB tot aan de nok toe volgeprept. We weten meer dan anderen, zijn meer dan wie ook voorbereid. Dan komt er die langgevreesde SHTF. En die duurt lang. Na een week begint de vervuiling toe te slaan (behalve misschien voor de gelukkigen met een generator of zonnepanelen): geen stofzuiger, niet douchen, geen wasjes draaien, een probleem met de afvoer van urine en uitwerpselen. Na de tweede week begint tevens het blikvoer je de keel uit te hangen. De hordes niet-preppers zijn steeds moeilijker van je voordeur weg te houden. Als het winter is kan de kou een hele belangrijke rol spelen, tenzij je een houtkachel hebt.

 

Angst slaat toe, desinteresse over je situatie, en dat leidt weer tot demotivatie. De mens is in diepste wezen een overlever, maar hoe pak je dit aan? Wat doe je als er geen vooruitzicht is op verbetering? Een mooi voorbeeld is het verhaal The Birds van Daphne du Maurier, verfilmd door Hitchcock. Vogels worden opeens erg agressief tegen mensen, niemand kan nog veilig buiten lopen, de vogels dringen zelfs huizen binnen en pikken de slachtoffers dood. De overheid roept via de radio op om je te verschansen, en nadere berichten af te wachten. Maar die nadere berichten komen niet meer… je staat er alleen voor.

 

Hoe zien jullie dit? Ben ik te pessimistisch? Ik schrijf vooral vanuit mijn eigen situatie: standaard huis, geen tuin, geen houtkachel, geen zonnepanelen, geen generator. Ik denk dat de meeste preppers dit herkennen. Slechts een enkeling onder ons heeft denk ik ideale prep-omstandigheden. Maar dan nog: hoe sterk ben jij mentaal?

 

Je bent zeker niet pessimistisch!!! Realistisch is het perfecte woord voor wat jij omschrijft!!!

 

Ik ben zelf ook realistisch ingesteld, dus ik zit heel vaak achter mijn scherm mijn tanden knarsen als iemand zit te praten over een SHTF alsof het een kampeer-uitje is. En dat gebeurt hier vaak!

 

Om als eerste antwoord te geven op jouw vraag: Ik ben mentaal gezien heel sterk, vind ik zelf. Vinden mensen om mij heen ook. Ik kan eigenlijk mentaal gezien alles wel aan. Heb zo ongveer alles wel gezien, gedaan of beleefd en kan zeggen dat ik er allemaal doorheen ben gekomen. Vaak heb ik me wel afgevraagd of ik een bepaalde situatie wel aan zou kunnen, maar altijd was het antwoord uiteindelijk "ja".

 

Ik heb doort eenaandoening 8 kinderen verloren voordat ze geboren mochten worden, maar ik heb nu 2 gezonde kinderen. Ik ben neergeshoten, maar opgestaan en hersteld. Ik heb mijn huis verloren, maar heb me terug gevochten en een nieuw huis gevonden. Ik heb schulden gehad, maar ze afbetaald. Ik ben mijn werk meerdere keren verloren, maar vond steeds iets nieuws. Ik heb ver onder het bestaansminimum geleefd, maar vond toch manieren om gelukkig te zijn. Ik heb ex-vriendjes gehad die me hebben mishandeld. Ik ben 3 keer verkracht. Ik heb in de winter in een appartement geleefd zonder gas, elektriciteit en water, maar had een warme deken en kaarsen.

Die periode is voorbij. Ik leef nu de "preppers-droom". En toch.... Mijn moeder is vorig jaar ziek geworden. Omdat ik niet geloof in belastingen en sociale voorzieningen (ik betaal forfaitaire belasting, zonder aangifte van mijn inkomsten en bezittingen dus, en ik betaal de solidariteitsbijdrage voor de sociale voorzieningen, wat betekent dat ik mijn recht op sociale voorzieningen heb opgegeven) moet ik haar opvangen en verzorgen. Dit houdt dus in dat ik veel minder tijd heb om te werken op de boerderij en dus heb moeten inkrimpen. Ik verlies nu € 20.000,- per jaar en hebb geen idee hoe ik dit moet gaan oplossen. Mijn moeder zal helaas niet meer beter worden, dus ik moet nu een andere manier verzinnen om rond te komen. Je ziet het, zelfs in het paradijs regent het af en toe. En soms stormt het. Maar toch weet ik zeker dat ik hier ook doorheen zal komen.

 

Vanuit jouw situatie zou ik zelf ook erg bang worden om eerlijk te zijn. Vanuit jouw situatie WAS ik ook bang. Ik ben er geweest. Ik heb het als volgt aangpakt:

 

Ik heb als eerste 25 jaar mezelf kapot gewerkt, zonder ook maar 1 cent te veel uit te geven, heel sober geleefd, heel zuinig, alles zette ik weg. Ik had geen telefoon, geen tv, een éénkamerappartementje, nooit uiteten, geen entertainment (behalve een paar gezelschapsspellen), water uit de kraan, alles zelf maken, noem maar op. Ik kwam rond met minder dan 50 gulden per maand. De rest ging opzij. Na 25 jaar was ik in staat om een boerderijtje in België te kopen. Op datboerderijtje heb ik 15 jaar geleefd, heel gelukkig, maar ik was nog niet van alle angsten af. Mijn doel was het nog niet. Wel een goede oefening. Na 15 jaar had ik genoeg bij elkaar geboerd om een boerderijtje met 50ha land in Frankrijk te kopen. Opknappertje, to say the least... Maar dit was mijn droom. Nu een paar jaar verder zit ik hier en kan geheel zelfvoorzienend zijn.

 

Ik ben nu van mijn angsten af, maar het heeft me wel zo ongeveer mijn hele leven gekost. Waarom ik het toch heb gedaan? In eerste instantie omdat dit mijn wens was. Ik wou vrij zijn en ECHT leven. Nu zeg ik: de kinderen. Ik wil dat de kinderen opgroeien in een wereld waarin ze vrij kunnen zijn. Ik wil niet dat mijn kinderen ook 25 jaar slaaf moeten zijn voordat ze geluk mogen kennen. Waarom vertel ik dit? Dit is de keuze die iedereen heeft. Het vergt heel veel moed en doorzettingsvermogen, maar het resultaat is alles waard. En iedereen kan dit. Ieder mens heeft hier de kracht voor en ieder mens kan dit bereiken. Er huis in ieder van ons een kracht die zo veel groter is dan je je kunt voorstellen! De enige grens die een men heeft is zijn wil. Moed en doorzettingsvermogen komen dan vanzelf.

 

Het advies wat ik jou dus kan geven: Vecht. Als je lang genoeg door gaat, kom je er wel. Wat het leven ook naar je toe gooit, je hebt van binnen de kracht om alles aan te kunnen, daar mag je nooit aan twijfelen. En nu het nog "gemakkelijk" is, raad ik je aan dat al toe te passen. Doe je dat niet, dan zul je het moeilijk gaan krijgen. MAAR!!! Je kunt het allemaal aan. Als een situatie zich voordoet die jij omschrijft, zul je dat wel zien. Ook al zal die periode voor jou dan moeilijker zijn, je zult het toch halen. Zolang de wil er is.

 

Mijn onsamenhangende, openhartige stukje, recht uit mijn hart, typ ik hier nu gauw neer, tussen de bedrijven door, in de hoop dat iemand hier iets aan heeft. Ik lees het niet na, het zal vol fouten zitten, maar dat doe ik bewust omdat ik mij anders ga afvragen of ik dit wel moet schrijven en dan uiteindelijk de boel weer wis en weer niets zeg. Maar ik ben ervan overtuigd dat mijn verhaal misschien wel inspirerend kan werken voor iemand, en als maar 1 persoon er iets aan heeft, ben ik gelukkig dat ik misschien iemands leven op een positieve manier heb mogen beïnvloeden.

 

Mijn boodschap luidt dus dat iedereen mentaal alles aankan. Positiviteit dus. En de wil is het krachtigste bezit dat je hebt. Gebruik het, het is een superkracht.

[Gast Heksenboot]

Als het er puur om gaat de vraag te beantwoorden, "Hoe sterk ben jij, mentaal gezien", kan ik alleen maar antwoorden: "Dat hangt van mijn bui af".

Het is nogal afhankelijk van heel wat factoren. Als je familie in vlammen opgaat, zul je je wat slapper voelen, neem ik aan.

 

De situatie die je schets: geen houtkachel stofzuiger, douche, toilet, zijn allemaal dingen, die je in elk huis kunt voorbereiden. Zelfs groenten kweken is mogelijk in een flatje.

 

Je hebt het over een BOL, dus als het goed is, is dat ver verwijderd van de drukte van de stad.

 

Waarschijnlijk heb je het te druk met overleven, om je te vervelen. Er moeten dan een heleboel dingen geregeld worden, bij voorkeur niet alleen, dus je hebt dan ook nog aanspraak.

 

Mensen hebben ergere dingen overleeft met minder, dus ik denk dat we het wel gaan redden.

 

edit:

dit antwoord gaf ik, toen ik het verhaal van @niki nog niet had gelezen.

Dat open en indrukwekkende relaas, onderbouwt mijn laatste opmerking wel.

Respect voor Niki.

[Amber]

Zo sterk als mijn situatie is.

 

Je kan die situatie wel verbeteren tijdens lastige periodes. Door het bijhouden van een log, het spelen van spelletjes, een dagelijks ritme aanhouden, plannen maken.

[Raycoupe]

Uitstekende vraag, maar antwoord onbekend.

 

Pas als het zover is, wordt het duidelijk, tot die tijd is het een potje theoretisch droogneuken.

[Bolo]

Interessante discussie.

 

Erg benieuwd naar tips hierover.

 

Alles in etappes.

 

Ijzeren routine.

 

 

Verstuurd van mijn sponzige nozem brein. Met rozijnen.

[FincaInSpanje]

Ik ben van nature een vechter en heb nooit iets voor niets gehad. Slechte ervaringen hebben me sterker gemaakt. Ieder mens heeft zijn grenzen en zeker wanneer je lichamelijk ook uitgeput bent. Ik geloof in samenwerking met soulmates. Het is belangrijk dat je elkaar steunt wanneer je er even doorheen zit of depressief wordt van de situatie. Een van mijn vuistregels is dat er altijd mensen zijn die er slechter voor staan.

 

Probeer positief te blijven denken in elke situatie, de knop moet om naar de survivalmodus. Belangrijk is om een doel te hebben en je gevoel voor humor niet te verliezen.

 

Ik denk dat als je alleen bent dat dit een stuk lastiger is zowel fysiek als mentaal, maar je moet anders ben je verloren!

[Flos]

Ik ben op 17 jarige leeftijd het huis uitgestuurd . Alleen gaan wonen op een boerderijtje met 1000 Frank aan huur dat is 25€ nu geen geld maar in die tijd was het een kapitaal voor mij . Met alleen maar een vakantie job van 50 Frank per uur 1, 25€ . Zes maand later in dienst gegaan 15 maand en het grootste deel in Duitsland . Daarna gezworen dat ik nooit geen honger meer zal hebben . Mijn opgewerkt in verschillende bouwbedrijven en later zelfstandig geworden . Nu ontbreekt mij aan niets . Alleen wilt mijn voet niet goed meer mee . En na de shtf zal ik er ook voor gaan . Nu met een gezin en een hoop prepper vrienden . Ik ben voorbereid . Zo wel mentaal als fysiek .

 

 

Geert

[prepass]

@groningenprepper

(Realistische) Doelen blijven stellen, hoe klein ook.

Bezig blijven, door dagelijkse routines in te voeren. (vers water halen, vuilnis verwerken, controle op veiligheid etc etc)

Pro-aktief blijven, dus niet gaan zittten afwachten.

Situatie in blijven schatten van dag tot dag

En een betere voorbereiding dan je zelf aangeeft. (Hygiene kan je beter voorbereiden en je blikvoer kan je aanvullen met andere etenswaren. Voor verwarming kan je een petroleumkachel nemen, geen houtkachel aub, dan maak ik minder kans namelijk.... http://preppers.nl/forum/threads/7180-Gezocht-reviewer-voor-Beaufort-houtkachel :D)

Plus eventuele "bagage" uit het verleden kan je door moeilijke tijden helpen.

 

Je bent best realistisch op een aantal vlakken. Ik denk wel dat je een meer pro-aktieve houden moet proberen op te pakken...Je hebt best een hoop mogelijkheden, maar je moet ze wel willen zien.

[Kans]

Ik heb wel geleerd dat het eigenlijk niet te voorspellen is hoe mensen reageren.

Heb in mijn instructeurtijd veel klassen begeleid, en heb het een paar keer meegemaakt dat bij problemen sommige leraren bevroren of "rare" dingen deden. En soms ook dat een meisje van 14 jaar doodkalm kwamen vragen of ze me ergens bij kon helpen.

Een groep boksers, allemaal stoere stevige mannen, die bijna allemaal zenuwachtig waren toen een van ze klem kwam te zitten tijdens een smalle doorgang in een grot en in paniek raakte.

En een groep van dove meisjes die zo goed luisterden en commando's doorgaven dat ik het gevoel had met een groep zeer ervarenen en getrainde speleologen op weg was (terwijl we als leiding nog wel ons hadden afgevraagt of we het risico konden nemen omdat we bang waren dat we dus igv problemen niet makkelijk oraal met ze konden communiceren en dat was toch wel noodzakelijk in een donkere omgeving dachten we vooraf...)

 

Je komt er pas achte hoe je zelf of een ander reageert onder druk of extreme situaties als je het meerdere keren mee hebt gemaakt.

Of je uitgerust bent of op je laatste loodjes loopt is ook enorm van belang, enz enz.

 

Er is moeilijk op te trainen maar je kunt je deels wel voorbereiden/conditioneren, nooit garanties wel betere kansen.

 

Mischien is het kennen van je grenzen en dus weten dat je moet minderen of kunt proberen te voorkomen dat je er onbewust overheen gaat ook wel een deel van de kunst van overleven.

 

Prep ze,

K a n s

[Paratoi]

Interessante discussie.

 

Erg benieuwd naar tips hierover.

 

Hoe sterk we mentaal zijn wordt (bijna) nooit bepaalt door een situatie, hoe vervelend die ook kan zijn, maar ons denken over de situatie. Onze gedachten bepalen hoe wij mensen ons voelen.

Wat zo mooi is aan ons menselijk brein is het vermogen om ons denken te veranderen waardoor je mentaal ‘sterker’ wordt. Dit kun je bereiken door je niet productieve irrationele denken om te vormen tot productieve rationele gedachten. Een techniek die je hiervoor kunt gebruiken is RET (Rationele Emotieve Therapie of Rationele Effectiviteits Training)

Dit is niet iets nieuws, Epictetus een filosoof die leefde 55-135 n. Chr. stelde al dat "Niet de dingen zelf maken de mensen van streek, maar hun gedachten erover."

Ook hier geldt weer: kennis is macht en macht is kracht!

 

Groet,

P.

 

Verlangen is lijden. Verlos jezelf van het verlangen en het lijden zal verdwijnen. (vrij naar Boedha)

[dR3]

Ik sluit me aan bij @Paratoi, bezigheidstherapie is imho afleiding en geen mentale voorbereiding. In de film 'After Earth' zit een prachtige quote die dit treffend illustreert: "Fear is not real; it is a product of the thoughts you create. Danger is very real, but fear is a choice." Vrij vertaald: "Angst is niet echt; het is een product van de gedachten die je maakt. Gevaar is echt, maar angst is een keuze."

[zilver]

onzichtbare tekst

[carismo]

Wat me opvalt is dat op een of andere manier mensen elkaar vinden met een sterk karakter... mensen die zaken hebben meegemaakt en door zijn gegaan waar anderen misschien er zelf een einde aan gemaakt zouden hebben.

 

Realistisch denken en negatief denken zijn 2 verschillende dingen. Positief ingesteld zijn doet ook veel maar met een 'happy happy joy joy flower power grasfeeën club med scout-campingmetaliteit' een mogelijke shtf-situatie romantiseren... is imo ook niet de oplossing.

[Ronin Kogaratsu]

mentale kracht wordt groter zodra je meer autonomie over je eigen lichaam en leven kan ervaren.

 

Dus breek met verslavingen, zoals roken, drinken en ongezond eten. En andere gewoonten waar je slaaf van bent.

 

goed voor jezelf zorgen is ook een vorm van intelligentie.

[Davena]

Ik heb al t een en ander meegemaakt in mijn leven. Maar dat soort gebeurtenissen vormen je wel. Ook heb ik ervan geleerd dat er altijd een trappetje is uit het diepe gat. Dat heeft mij wel houvast gegeven. Soms ging ik echter een trede omhoog en daarna helaas weer twee naar beneden, maar uiteindelijk kwam ik altijd boven. Daar moet je zelf wel wat voor doen: vooruitkijken. Als je alleen maar achterom kijkt en blijft hangen in negatieve dingen, dan beleef je de positieve dingen ook niet echt meer.

 

Dus ik denk wel dat ik redelijk mentaal sterk ben... maar dat hangt volgens mij ook af van de situatie.

[Amero]

Kudo voor Niki.

[Sagittar]

Ik heb, met mijn geringe hoeveelheid jaren en levenservaring, nog bijna niks meegemaakt waarop ik kan baseren hoe sterk ik mentaal sta.

 

We zullen het zien als/wanneer SHTF

[lewieke]

Ik geloof wel dat ik één en ander aankan. Ik heb best wel wat meegemaakt en tot nog toe heeft het me sterker gemaakt. Een opsomming zou te ver leiden denk ik maar van een paar dingen heb ik veel geleerd. Ik was een arme student. Nooit honger gehad, maar soms was die maar 1 blik veraf. Later alleen gaan wonen en nauwelijks rondkomen heb ik ook meegemaakt. Zelf een ruwbouw afgewerkt en een maand moeten leven met 25€ (met 2 personen).

 

Bedreigingen en chantage meegemaakt en er goed uitgekomen. Een keertje een pistool tegen mijn slaap gekregen. Rustig gebleven. Dat was ook de enige optie. Verschillende zwaargewonden meegemaakt en de mensen zo goed mogelijk geholpen. Pas nadien staan braken van de stress. Mijn zus gered van de verstikkingsdood door de Heimlich methode te gebruiken, tussengekomen bij een bedreigende situatie waarbij een jong meisje belaagd werd door 4 allochtonen. Financieel bijna kopje onder gegaan en geleerd dat er maar weinig vrienden zijn waar je kan op rekenen.

 

Vandaag reken ik op mezelf. En mijn gezin. En als het echt niet anders kan is er nog mijn beste vriend. Nauwkeurig genoeg op 25m.

[SHTF]

Een mooi voorbeeld is het verhaal The Birds van Daphne du Maurier, verfilmd door Hitchcock. Vogels worden opeens erg agressief tegen mensen, niemand kan nog veilig buiten lopen, de vogels dringen zelfs huizen binnen en pikken de slachtoffers dood. De overheid roept via de radio op om je te verschansen, en nadere berichten af te wachten. Maar die nadere berichten komen niet meer… je staat er alleen voor.

 

flink investeren in vetbolletjes om de vogeltjes bezig te houden dus vogeltjes kijken; daar word je zelf dan weer vrolijk van en mentaal sterk