Zaken waar je nooit kunt voor preppen

[Gast tom666]

Nu al een tijdje niks op het forum te hebben geplaatst ben ik ''terug''...

Niet dat ik verwacht dat er ooit iemand de vraag bij zichzelf stelde van niks meer gelezen te hebben van tom666 maar daar gaat het niet over.

De reden misschien des te meer...

Een tijd terug vond ik het tijd om aan mijn tuin verder te werken. Mijn extra huisje stond er nu aangebouwd aan mijn tuinhuis en de houtkotten waren beide tot de nok gevuld met vers gekapt en gezaagd hout.

De megakelder die ik heb bevat ook een 10m³ hout dus de komende winter mag hard worden;

De prepspullen staan dedelijk op een plank en het meeste ligt proper.

Dus tijd voor het terras ,pad ,bloemen en plantentuin en een mooi stukje gras.

Daar ben je wel even met bezig om heel veel boordstenen mooi in de stabiel te leggen ,alles perfect uit te passen ,goten voorzien en dan 300 stenen tegels te leggen van 40x40cm.

Daarna mooi gevoegd enz enz...

Daarbij komen dan nog een boel klussen die anderen aan mij vragen (ik zeg zelden neen of eigenlijk nooit ) dus de tijd vliegt..

Tussendoor even een heel serieus werk aan mn chevy gedaan (nieuwe spider injector gemonteerd) en dan kwam de eerste klap..

Het leven lacht je toe (hoewel dit voor mezelf altijd redelijk relatief is) en de zon schijnt...Ik geniet van de werken die ik heb gedaan en plots krijg ik telefoon en wat ik te horen kreeg zal mij tekenen voor de rest van mn dagen.

Mijn aller allerbeste kammeraad is zomaar plots gestorven aan een hartaanval....

Damn je wordt er met geconfronteerd op een moment dat ,hoe zal ik het zeggen ,ik voor mezelf heel veel vragen stel en ik over heel veel zaken nadenk en dan komt zoiets vrij hard aan....

De wereld staat even stil en draait daarna verder op een voor mij andere manier...alles is relatief, alles staat of valt van de ene op de andere seconde.

Zijn zoon is nondedju even oud als mn dochter (8) en daar denk je even aan (heel hard) en dan sta je daar...

Ik ben nu van nature een mens die bijna nooit zijn gevoelens met een ander deelt maar soms, heel soms is daar toch nood aan en dat kan je doen met bv je beste vriend maar net hij moest gaan...

Tegen wie spreek je dan?? Tegen mijn hond? tja die luisterd wel maar zegt spijtig genoeg weinig terug...Tegen mijn vrouw? (2e vrouw) hmmmm die heeft al zoveel naar mijn rare psychische verhalen moeten luisteren dat ik ze er niet wil mee opzadelen.

Ik bedoel maar..dan ga ik eens naar mijn kelder tussen mn prepspullen en al mijn machines gaan zitten en dan besef je ...dit is maar materiaal en eten en tegen verlies van een mens kan je gewoon niet geprept zijn.

Je weet dat zo een zaken pijn doen als ze ooit gebeuren maar als het er is is het veel harder dan misschien gedacht...

En dan begint het kopke te dolen in zichzelf...

Een week geleden een ander mens dat ik goed kende net hetzelfde...dood ...zomaar en zondag laatstlede telefoon van mijn ex-vrouw dat mijn jongste dochter met spoed is opgenomen in het ziekenhuis met 41,5 ° koorts die niet te stillen is. Nu vandaag mocht ze naar huis terug met de boodschap operatie aan de niertjes ergens in augustus of september...

Pfffffffffffff ik ben nu van uitzicht altijd wel een mens geweest waarvan men wist ...laat hem met rust maar zelf ijzer breekt wanneer het juiste punt is bereikt.

Dat punt heeft er 4 jaar over gedaan en in die 4 jaar heb ik een ,hoe zal ik het zeggen , een tsunami aan emoties gekend en nu sta je dan vast..

Vast in jezelf waar je nooit gedacht had vast te staan. Alles wat je hoort of ziet komt dubbel aan .

Dit zijn de zaken die niet waren opgenomen in mijn prepschema en dit zijn de zaken die waarschijnlijk het allermoeilijkste zijn ...de zaken waar je niet kan voor preppen.

[Greener]

@tom666,

 

Hou je taai!

Mocht ik je ergens mee kunnen helpen kun je altijd een pm sturen.

 

Greener

[Gast tom666]

@Greener

Thx voor de reactie ...ik hou het zeker in gedachte..

[AWOL]

@tom666 ja het kan raar lopen in het leven, ziektes verpesten zoveel.

Ik zou deze zomer met mijn beste maat een trip door Europa maken maar is niet door gegaan omdat zijn moeder opeens een hersentumor bleek te hebben en na 6 weken was het voor haar afgelopen.

Van de week kreeg ik te horen dat een oude vriend van mij zal overlijden aan longkanker en hij is pas 46 met een vrouw en kinderen. Ooit toen ik voor het eerst uit huis ging op mijn zeventiende huurde ik een flat met hem. Ik zag hem nog maar heel af en toe maar het is toch ontzettend naar nieuws en confronterend.

Valt allemaal inderdaad niet voor te preppen. Veel sterkte voor jou (jullie) en je dochter toegewenst!

[Johnny BravoNL]

Kinderen ziek, (beste) vrienden die wegvallen, dat relativeert verdorie wel even... Dat zijn inderdaad zaken waar je niet voor kan preppen. Zaken van het hart. Zaken van de ziel. Daarbij valt al het "aardse" in het niet.

 

Bij honger kan je je voorraad eten aanboren, bij dorst je water of je waterfilter. Bij stroomuitval kaarsen of je zaklamp. Maar wat doe je als je hartzeer hebt? Verdriet? Daar kun je je niet op voorbereiden, dat onderga je. Daar lijd je onder. Letterlijk en figuurlijk. Gedeelde smart is geen halve smart, al zegt het gezegde anders. Lulkoek. Maar weet, beste @tom666, dat hier echt mensen zijn die aan je denken. Die je een positieve gedachte wensen. Het feit dat jij het hier deelt, je "zielonrust", deelt is bijzonder en werkt wellicht helend voor je. Je kan het in ieder geval van je afschrijven en dat is een teken dat je er wat mee DOET en niet bij de pakken neer gaat zitten.

 

Ik wens je heel veel sterkte met je dochtertje en het verwerken van het verlies van je beste vriend. Het is nu allemaal rot, maar houd vertrouwen!

 

Ik zou niet weten wat ik kan doen, maar PM me maar als ik je ergens mee kan helpen. In het verleden heb ik alhier hulp gekregen van mensen tijdens een persoonlijke kwestie, je zal versteld staan van de saamhorigheid van deze gemeenschap.

 

Take care, stay strong.

 

JB

[lewieke]

Dat is een deel van het leven vrees ik. Iedereen maakt het mee. In tijden van nood ken je je vrienden. Ik heb aan den lijve mogen vaststellen dat het er weinig zijn. Richt je op je gezin, denk terug aan de goeie momenten. En ga door ... . Sterkte.

[Gast Heksenboot]

Sterkte Tom.

 

Misschien kan je wel met je vrouw hier over praten. En met vrienden. Praten is een goede manier om je emoties te "luchten".

Beter dan opkroppen.

 

Je kan 2 kanten op:

verder leven met angst voor de dood en daar sip van worden, of

beseffen dat het elk moment over kan zijn en dus dubbel hard genieten van de tijd die je hebt.

 

Ik heb voor het laatste gekozen en ben dankbaar voor elke dag. Voor mijn tijd met familie en vrienden.

De spullen die ik heb zijn eigenlijk meer reminders aan de goede tijden die ik met hun heb beleeft. Momentopnamen.

[FincaInSpanje]

Ik ben nu van nature een mens die bijna nooit zijn gevoelens met een ander deelt maar soms, heel soms is daar toch nood aan en dat kan je doen met bv je beste vriend maar net hij moest gaan...

Tegen wie spreek je dan?? Tegen mijn hond? tja die luisterd wel maar zegt spijtig genoeg weinig terug...Tegen mijn vrouw? (2e vrouw) hmmmm die heeft al zoveel naar mijn rare psychische verhalen moeten luisteren dat ik ze er niet wil mee opzadelen.

 

Sterkte @tom666 en hou je taai.

 

Het antwoord op je vraag zit hem in je post, Je ebt het van je afgeschreven.

 

Daarnaast heb ik een eenvoudige levensfilosofie. Wij zijn slechts een korte tijd op deze wereld, dus gebruik deze zo goed en nuttig mogelijk. Dood, verdriet en pijn horen bij het leven. Ook al komt het soms dichtbij en gaan mensen dood van wie je het niet verwacht. Het even zit dus vol prettige en minder prettige verwachtingen.

 

Wanneer ik dood ga, dan moeten mensen niet rouwen maar een lekkere borrel nemen. Ik heb dan nl. 43 jaar een prima leven gehad en ervan geprobeerd te maken wat er van te maken viel. Troost je met het feit dat er altijd mensen zijn die het slechter hebben.

[Gast tom666]

Beste mensen

 

Wat een hoop reacties. Zowel hier rechtstreeks als pm krijg ik een heleboel fijne reacties die een houvast betekenen.

Ik was in de eerste plaats een beetje schuchter...heel voorzichtig pende ik mn denken van die moment neer op het digitale papier hier op het forum.

Een mens moet ergens het ei kwijt waar die mee zit. Maar het is een papier waar je op schrijft en niet weet waar het uitkomt. Met zoiets neer te pennen stel je je kwetsbaar op natuurlijk.

Voor hetzelfde geld ben je een pussy en wordt je direct afgemaakt. Maar dit hier bewijst dat er een gemeenschap (als ik zo vrij mag zijn het zo te noemen) bestaat waar mensen in vertoeven die ook de ernstige toer aankunnen wanneer het er op aankomt. Ik krijg veel gelijkaardige pm's en zaken die nog veel erger zijn en dat vind ik mooi (in de juiste zin van het woord dan begrepen).

Misschien ''ontstaat'' hier een (hetzij voorlopig digitaal) band met sommige mensen waar nog lange tijd plezier en gesprek kan uit ontstaan. De pm's die ik ontving zal ik deze avond beantwoorden ,dan heb ik meer tijd want momenteel staan hier achter mij weer de machines te wachten op hun onderhoud en herstelling....

Het is idd de gang van het leven en ik zou misschien niet mogen klagen of hoe het ook mag noemen want er zijn nog veel ergere dingen die ergens anders gebeuren maar je voelt het maar aan zoals je bent en het gebeurt bij jou en moet er leren mee omgaan.

Zoals ik reeds zei kreeg ik de laatste 4 jaar ongeveer een tsunami van emoties te verwerken waaronder het begon met mijn scheiding (waarvoor ik zelf had gekozen) die een emotioneel effect had op mij die ik in geen 100 jaar had verwacht.

Ik ben dan uiteindelijk op heel sterke vraag van mijn huidige vrouw naar een psychologe gegaan waar ik ongeveer een jaar ben naar toe gegaan. Daar kwam door intens gesprek aan het licht dat het zware verkeersongeval dat ik had op mn 18 jaar ook eigenlijk nog niet helemaal verwerkt was en daardoor ...............Je komt uiteindelijk op een leeftijd (nu 40) dat je eens dieper en meer volwassen probeert na te denken en dan staan er een paar zaken voor de neus waar je over moet he. En hoe je het draait of keert , ik weet nu dat ik dit niet alleen kan. Ik kan dit hier en nu toegeven dat ik op dit vlak die klus niet kan klaren,. Dit is heel hard voor mij om dit toe te geven want elke andere klus zal ik maar zeggen zet ik mij tegen en los ik op maar het menselijk brein is voor mij dan toch iets te moeilijk om alleen af te handelen...tja ...damn ik schrijf misschien te veel of te verwarrend maar ................er wordt door bepaalde mensen hier een hand gereikt en die wil ik grijpen want de nood aan gesprek en toerijking ervan doet een positief lichtje branden hier in mijn bovenkamer.

Nu is het klokslag 08.00 u en ga eerst mn dagje arbeid verrichten en lees of schrijf deze middag stukje verder.

Maar deze reacties en pm's laten mijn dag er een heel stuk rooskleuriger uitzien wetend dat er mensen zijn die nog willen luisteren de dag van vandaag en zo begint mijn dag vandaag goed.

Bedankt mensen..

[jens]

Gecondoleerd en sterkte!

[Molonneke]

Tsjonge @tom666, dat was niet de post die ik dacht te gaan lezen toen ik de titel zag staan. Ik had een opsomming in mijn hoofd van zaken als "uitbarsting supervolcano" of "meteorietenstorm" etc.

 

Knap van je dat je je gedachten onder woorden brengt op een forum met relatief onbekende mensen. Dat vraagt moed. Ik hoop van harte dat je hier bovenop komt en je realiseert dat je het ook niet alleen hoeft te doen.

[konijn]

Kinderen ziek, (beste) vrienden die wegvallen, dat relativeert verdorie wel even... Dat zijn inderdaad zaken waar je niet voor kan preppen. Zaken van het hart. Zaken van de ziel. Daarbij valt al het "aardse" in het niet.

 

Bij honger kan je je voorraad eten aanboren, bij dorst je water of je waterfilter. Bij stroomuitval kaarsen of je zaklamp. Maar wat doe je als je hartzeer hebt? Verdriet? Daar kun je je niet op voorbereiden, dat onderga je. Daar lijd je onder. Letterlijk en figuurlijk. Gedeelde smart is geen halve smart, al zegt het gezegde anders. Lulkoek. Maar weet, beste @tom666, dat hier echt mensen zijn die aan je denken. Die je een positieve gedachte wensen. Het feit dat jij het hier deelt, je "zielonrust", deelt is bijzonder en werkt wellicht helend voor je. Je kan het in ieder geval van je afschrijven en dat is een teken dat je er wat mee DOET en niet bij de pakken neer gaat zitten.

 

Ik wens je heel veel sterkte met je dochtertje en het verwerken van het verlies van je beste vriend. Het is nu allemaal rot, maar houd vertrouwen!

 

Ik zou niet weten wat ik kan doen, maar PM me maar als ik je ergens mee kan helpen. In het verleden heb ik alhier hulp gekregen van mensen tijdens een persoonlijke kwestie, je zal versteld staan van de saamhorigheid van deze gemeenschap.

 

Take care, stay strong.

 

JB

 

helemaal mee eens

[DeltaFox]

Goed bezig Tom! Schrijf en praat er op los! Gedachten spinsels of niet, het mag er uit. Het zal je helpen accepteren en daardoor ontspannen, hoewel accepteren erg lastig kan zijn, maar wel nodig om er iets aan te doen en gezond verder te kunnen gaan.

Respect kerel, dat jij je verhaal met ons wilt delen. En zie, we zijn er voor jou. Hoewel ik hier geen hond in real life ken. Maar ook ik heb wel enig ervaring met dergelijke gebeurtenissen en kan mij gied inleven in jouw situatie.

 

Ga zo door

[Tanfana]

@tom666 , goed dat je je verhaal verteld. Sommige dingen moet je niet alleen willen dragen. En wat je nu allemaal meemaakt zijn stuk voor stuk al lastige dingen om mee te dealen, maar bij elkaar is het heel veel. Als schrijven voor jou net zo goed of beter werkt dan praten, schrijf dan. Volgens mij zijn er hier altijd mensen die willen luisteren.

 

Wat @Heksenboot al zegt vind ik een goed advies. Ga niet zitten kniezen in een hoekje. Leef nu, want later is allang begonnen. Veel sterkte de komende tijd.

[Gast tom666]

Contact met andere mensen helpt ...dat is een feit en als je die mens of mensen kan vertrouwen kan je heel gevoelige info loslaten en een gesprek aangaan waar je jezelf deels blootgeeft.

Nu had ik voor mijn scheiding een aantal '' vrienden'' ,althans dacht ik.

Ik had een goeie kammeraad waar ik veel voor deed enz enz..

Op het moment dat de scheiding aanbrak hebben ze mij stuk voor stuk allemaal laten vallen gelijk een steen. Pas op ik ben geen smeerlap he..ik zorg nog goed voor mn kinderen en mn ex heeft naast het feit dat ik niet meer bij haar ben zeker geen klagen over mij. Alles gebeurde in serene sfeer en ik zorgde dat ze niet met niets verder moesten zonder mij...Mn kinderen zie ik op de regelmatige afgesproken tijdstippen en als er wat verkeerd loopt lossen mijn ex en mij dat op een volwassen manier op zoals het hoort.

Ik zat in die periode ook in een motorclub. The real stuff met back en frontpatch en het jaartje aspirant enz..

De zogenaamde brothers en sisters van de club die je door dik en dun zouden steunen....Nu kwam de scheiding er en moest mijn Harley worden verkocht en leverde ik mn patch terug in bij de club.

Na een gesprek met de president die alle begrip toonde voor de situatie en verstond dat ik verder moest zonder club om alles op een rijtje te krijgen.

Wel niemand maar dan ook niemand heeft ooit eens gebeld met de vraag ---hoe gaat het met jou..lukt het een beetje???

Vrienden???? Ben ik heel voorzichtig in geworden want nu weet ik dat ze helemaal niet breed gezaaid zijn ,dat er weinig mensen zijn die je ten volle kan en mag vertrouwen en die geen mes planten zodra je de rug hebt gedraait.

En ja..daar heb ik het heel moeilijk mee gehad , het gevoel van deze messen die geplant zijn door mensen waarvoor je veel tot alles zou voor gedaan hebben.

Ik wil hier zeker niet de calimero zijn maar het was wel een feit van zodra je in de problemen komt (ik bedoel dan mentaal ) en je de nood hoog vind voor een goed gesprek er maar weinig of geen gegadigden overblijven bij wie je terecht kan. Dirk...die gestorven is was de man die me bleef steunen en we belden wekelijks of soms meer een uurke met mekaar...dat is nu gedaan ...

Nogmaals ,mn moeder kan ik terecht maar er zijn zaken waar ik gewoon niet met ma over spreek omdat ...weet ik veel.

Er zijn zaken waar ik met mijn vrouwke nu ook niet over spreek ,niet omdat het niet zou gaan want ze staat heel open en bezit een engelengeduld met mij maar gewoon ...tja gewoon daarom....

Waarschijnlijk is de schrik om gekwetst te worden nog heel hard aanwezig..hier lukt dit beter omdat het hier voor de moment digitaal gebeurt en ik de personen die dit lezen en hierop repliekeren niet in persoon ken. Ik weet dat betekend ook gevaar maar men moet ergens starten.. Nogmaals ik kreeg al echt verwarmende pm's van mensen die ik straks zeker ga beantwoorden en das een begin en zeker ook zelfs beter dan een pakweg psychologe van 50 euro per sessie per week.

Zoals door anderen eerder vermeld zijn deze per stuk wel op te lossen door tijd en denken maar als er een en ander bij elkaar komt wordt het wat zwaar en moet je dan toch toegeven en proberen ermee naar buiten komen.

In de toekomst...wanneer weet ik niet zal ik wel eens een paar mensen van hier op het forum ontmoeten of zo....we zien wel wat de tijd brengt...

[Range]

@tom666,

 

Er zijn inderdaad onderwerpen waar je niet voor kunt preppen. Waarvoor we wel kunnen preppen doen we dan maar opdat we niet aan iets onderdoor gaan wat voorkomen had kunnen worden. Je verdient een stevige schouderklop, hier neergepend of niet je maakt van je hart immers geen moordkuil.

 

Hulp vragen / van je af praten of schrijven is nooit pussy. Die zul je A) hier op het forum niet vinden (we hebben het hier dagelijkse over minkukels van ver boven je leeftijd die nog altijd niet begrijpen hoe de wereld in elkaar zit en janken om insignificante dingen terwijl de omgeving in lichterlaaie staat.) en B) preppen steunt mede op een mentaliteit van elkaar helpen, op welke manier dan ook.

 

Wat er op de wereld komt moet er ook is een keer van af, de cyclus van moeder natuur. Helaas komt die voor een mens altijd op een ongunstig tijdstip.

 

Ik mag misschien een broekie van 22 zijn zonder de ervaring dat een dierbare is overleden maar dat geluk zal niet lang meer blijven als ik mijn omgeving bekijk. Wat ik doe is mij er op voorbereiden dat het moment geloofwaardig begint te worden en te accepteren als het zo ver is. Of dit werkt, tja ik moet toch een tactiek toepassen. Immers ga ik evenmin doen waar ik je net een schouderklopje voor heb gegeven.

 

Helaas nemen gedane zaken geen keer dus wees sterk, toon moed en wilskracht want moeder natuur gooit alleen dingen op je bord waarvan ze overtuigd is dat jij het aankan.

 

Even dik gedrukt om aan te tonen hoe belangrijk ik deze tip voor je vind haha !

 

Dit gaat je lukken Tom, wilskracht!

 

P.s. Ik raad je aan de psycholoog af te zweren. 50 euro per sessie om naar je verhaal te luisteren is ook een mes in je rug planten. Volgens mij was het Ghandi of Confisius die ooit de beroemde uitspraak deed: 'Je hebt twee oren en één mond, je kan dus beter luisteren dan spreken'.

[Jacob]

@Tom, hoewel ik niet getrouwd ben geweest en nimmer bij een motorclub heb gezeten kan ik jouw gevoel over vriendschap goed begrijpen.

Ook ik ben in het verleden zwaar teleurgesteld op het vlak van vriendschap. Ik gaf altijd meer dan ik kreeg en doel dan niet op materiële zaken.

 

Echte vrienden hebben een code; je bent er voor elkaar in dik en dun en laat daar geen geld of vrouwen tussenkomen.

 

Veel mensen hebben geen eer meer in hun donder. Of het nu vrienden of collega's zijn. Velen naaien je in een pak wanneer dat in hun kraam te pas komt.

 

Dit gezegd hebbende is het zaak je voor mensen te blijven openstellen. Anders word je een chagrijnige wantrouwige ouwe vent. Er zijn wel degelijk goede mensen.

 

Ik worstel er zelf mee en daarom heb ik recht van spreken.

[Wafels]

@tom666 anderzijds leer je ook je goede vrienden kennen (meestal zijn die helaas wel ver in de minderheid ) en ook van mensen waar je het nooit van verwacht had

zowel positief als negatief en moet je het zien als een goede levensles .(wel een verrekte harde , dat wel )

gr will

[Kans]

Tja hoe kun je hulp bieden via zo'n forum?

Heel veel sterkte!

 

Toch ben ik blij dat je dit post (en maak er gewoon gebruikt van, hoop dat je het niet te erg vind.....)

Het is een van de zaken die de meesten mensen wegschuiven.

Niet over willen denken, laat staan praten, of willen meemaken....

 

Iedereen is anders en iedereen gaat er anders mee om.

De grootste bikkels kunnen om de meest simpele zaken afbreken, en een schijnbaar fragiel meisje kan onvoorstelbaar veel verdragen.

Gelukkig/helaas komen we er pas achter hoe we met dit soort zaken kunnen omgaan als het onszelf overkomt.

Dit is volgens mij een van de moeilijkste aspecten van het leven na tshtf.

Er zullen ongeloofelijk veel zaken veranderen, wat nu vanzelfsprekend is, worden straks wonderen, wat nu ongelofelijk lijkt wordt straks alledaagse werkelijkheid.

 

Daar horen helaas ook dit soort zaken bij.

Een domme ziekte zal dodelijk worden.

Onvoorzichtigheid kan je je leven kosten ( nu ook wel maar straks veel meer)

Veiligheid, vrijheid, het zal een nieuwe betekenis krijgen.

 

Het moeilijkste zal zijn dat we geen/nauwelijks tijd krijgen om te schakelen.

Een paar maanden van de kaart zijn omdat je kind sterft of iemand in je groep enz. die tijd zal er waarschijnlijk niet zijn.

De onzekerheid, de dagelijkse strijd op overleven, vechten voor je kinderen, het zal overweldigend zijn.

Velen zullen gewoon opgeven.

 

Erop voorbereiden lijkt onmogelijk, maar er zijn wel zaken die iets kunnen helpen.

Naast eea aan ervaring op zak hebben, is ook het proberen in te leven in zware omstedigheden een manier om lichaam en geest te laten wennen aan het idee de stress enz.

Jezelf zo goed mogelijk voorbereidt hebben dmv preppen zal ook rust geven.

Je hebt alvast wat eten, drinkwater, een onderkomen, stookhout enz op voorraad.

Dat is alweer een enorme stressfactor minder ivm mensen die dit nog 'even' op orde moeten krijgen als de winter bv net gaat invallen.

Als je daar over nadenkt snap je ook meteen waarom opsec zo belangrijk is...

De niet preppers zullen alles doen om zelf en bv hun kinderen een kans op overleven te geven.

 

Ik hoop dat je er goed uit komt.

Het zal je sterker maken.

Het zijn levenslessen die hard aankomen en zwaar zijn.

Maar ik ga ervan uit dat je over een tijd van deze periode gebruik kunt maken, en wie weet wel kunt gebruiken om weer anderen overeind te helpen die veel minder tijd krijgen om bij te komen van zoveel ellende.

Leren omgaan met tegenslagen zonder cynisch te worden, zonder onmenselijk te worden, te blijven geloven in het goede, in andere mensen terwijl er ook zijn die je heel hard duidelijk maken dat zij onmenselijk zijn.

 

Het zal nu niet veel zeggen, maar elk nadeel heeft een voordeel.

 

K a n s

[JamHard]

Heel veel sterkte met het verlies en het verwerken, maar vergeet boven alles niet te leven,... Het leven is een van die aspecten die geen herkansing kennen;)

Wat gebeurd is, kan niet veranderd worden, maar wel leer en ervaring uit getrokken worden,... Probeer dit in je voordeel te gebruiken.

[Gast tom666]

Ik noem het bijna een wonder . Misschien is dit te ver gezocht maar toch...

Het is onvoorstelbaar dat even mn hart luchten zoveel reactie kan voortbrengen. Vooral de pm's stromen binnen en dat vind ik straf. Straf dat er zo veel mensen zijn die een verhaal willen delen of een hand toereiken aan een vreemde he. Want voor iedereen ben ik voorlopig tom666 op het forum en thats it. Maar de wijsheid en de doordachte zinnen waarmee er geantwoord wordt op een topic vind ik op zn zachtst gezegd bewonderens waardig. Dat er de dag van vandaag met zo een volwassen rede repliek wordt gegeven zonder iemand af te breken of belachelijk te maken doet goed. Er is toekomst voor de mens en zeker als de mens is zoals velen hier. Een landelijke of mondiale shtf zal er komen maar ik weet nu dat er mensen zijn die juist denken en die weten wat belangrijk is. Idd het preppen is een mooie bij-bezigheid om de gedachten te verplaatsen en is een goeie manier om de kop niet te laten hangen...een namiddagje hout hakken doet wonderen en daar is dan de zorg minder.

Idd sommige zaken moet je nemen zoals ze komen en daar leer je soms zo verdomd veel uit ...soms te veel en dan worden het levenslessen. Levenslessen die ik de laatste jaren heb ondervonden en nooit meer zal vergeten.

Het harde aan zo een zaken zijn bv dat je met einde wordt gecofronteerd...de betekenis van einde die je steeds opnieuw wakker schud en je tegenover de mortaliteit van je eigen persoon stelt. En dan ga je gaan denken en hoop je dat je nog genoeg tijd krijgt ..tijd om tja..wat wil een mens allemaal doen. Je wilt jouw kinderen zien opgroeien en ze vooral beschermen...maar ook loslaten .....

Een ding is zeer duidelijk geworden ..materiaal is materiaal en is in vele gevallen noodzakelijk en miet geprept worden ..zoveel is duidelijk maar de band met mensen opbouwen en vriendschappen smeden met gelijkgestemden die zelf de hulp aanbieden en zelf ook stappen zetten om bepaalde toenadering te zoeken is goud waard want alleen zal het niet gaan ..ook niet na de shtf.

Dit is het mooie dat ik uit deze historie na het plaatsen van mn topic heb geleerd....troost ... er zijn er nog en ze komen er ook voor uit of willen je helpen.

Dit is een bagage dat ik kan meedragen en gebruiken wanneer het moeilijk gaat.

Ok wil nu niet zeggen dat ik met plots op en top ga voelen maar het heeft me wel een andere manier van denken meegegeven.

En dat het gemakkelijk is dat heeft niemand gezegd want dat is het ook niet maar ik laat mn kop niet hangen. Ik heb niet die instelling. Na regen komt zonneschijn om het met een bekend cliché te gaan verwoorden.

Soit, ik kan hier waarschijnlijk nog een paar pagina's gaan vol typen maar daar zullen weinig een boodschap aan hebben. Als ik begin te filosoferen ken ik niet snel een einde dus.....

Nogmaals bedankt aan allen.

[Range]

Ook filosofie heeft een einde Tom, wanneer het te verwijderd raakt van de realiteit.

 

Het is goed om te horen dat wij je hebben kunnen helpen. Vooral zoveel mogelijk face to face blijven doen, toon emotie en vooral niet schuilen achter de monitor. Dat maakt je mensenschuw en dan ga je juist filosoferen op een basis die te ver verwijderd is geraakt van de realiteit, met alle gevolgen van dien.

[Amero]

@tom666 Tot je verhaal hier heb ik nooit zo stilgestaan bij het feit dat ikzelf ook wel eens eerder weg zou kunnen vallen. Door jouw verhaal besef ik mij heel goed dat het keven kwetsbaar is. Maar ook dat we ons leven moeten leven en er zoveel mogelijk uit moeten halen, genieten.

 

Dat van die vrienden herken ik. Ik heb er nog maar 1 over en die vriendschap gaat nooit stuk.

 

Hou je haaks Tom.

 

Verstuurd vanaf mijn GT-I9100 met Tapatalk

[Vempain]

@tom666 veel sterkte toegewenst en probeer zoveel mogelijk aan de leuke en fijne tijd samen te denken. Ook hier wel ondervonden dat de echte vrienden heel erg zeldzaam zijn.

[Gast tom666]

Ik heb de laatste zeg maar 24 u de verhalen en replieken beetje laten inwerken en toch tot een soort rust gekomen.

Ik weet mijn verhaal staat niet alleen maar toch voel je zelf hetgeen je voelt bij je eigen verhaal.

Ik weet dat ik voor mezelf er goed heb aan gedaan om het eens over een andere boeg te gooien en het hier eens op het forum te plaatsen.

Niet alleen zijn er zeer wijze woorden gesproken door vele andere leden hier...er zijn ook een soort innigere contacten uit ontstaan met leden die dan wat persoonlijker gaan praten via de pm.

Dat doet goed.

Dus voor iedereen die er mee zit en niet echt weg kan met een verhaal....het is het proberen waard als je er zelf deels voor open staat om het hier eens te posten.

Ik had in de eerste instantie ook een lichte vorm van schrik om wat de reacties zouden zijn maar het heeft bewezen dat hier zaken op een heel volwassen manier kunnen besproken worden zonder een mens de grond in te boren.

Dus als je de stap voor jezelf kan zetten zou ik zeggen ,doen.........

 

Ik ben een persoon die heel graag anderen helpt...meer dan mezelf dus als je met iets zit mag je altijd pm'en naar mij ook.