Ik praat er niet echt over, maar toen ik jonger was en dan bedoel ik echt jong 7-13 tussen die jaren, was ik zwaar manisch depri. En had zelf, zonder teveel op de details in te gaan, meerdere pogingen gedaan. Op een bepaald moment ging er wat mis bij 1 van de pogingen en keek ik de dood ook echt recht aan in de ogen. Op dat moment realiseerde ik me ook, dat ik toch eigenlijk niet wou sterven, kreeg vervolgens grip op de situatie en alles kwam uiteindelijk goed. Maar in dat moment realiseerde ik me hoe precious het leven is, en ja we zullen ieder onze zware momenten hebben in het leven. Tot op het moment dat we denken het kan niet anders, maar daar zit dan het addertje in, want het kan wel anders. De zware periodes zijn slechts moment opnames en als je even doorbijt kom je er wel doorheen. Nou heb ik helaas met de dood een aparte relatie om het maar even zo te noemen, af en toe schut die me wakker, aangezien ik geboren ben met een hersenvlies ontsteking, die me het leven bijna kosten (was dood voor een paar korte minuten), heb vervolgens vanaf mijn 18de een hartritme stoornis periode gehad, die me een paar keer bijna nekte en vervolgens ook nog eens 5 auto ongelukken gehad, die me bijna het leven koste. Maar door al die ervaringen in mijn leven leerde ik eigenlijk me zelf dat, maakt niet uit wat er gebeurt in het leven, maakt niet uit hoe hard het ook is. Ik nooit en te nimmer meer zal opgeven en zal vechten tot mijn laatste snik adem. Want het leven is te waardevol. Het zit zo vol met prachtige momenten, zowel goede als slechte en om die te ervaren is al een eer en des te meer ervaringen en momenten, des te voller mijn leven. Tenslotte gaat het leven al zo hard voorbij, kan je net zo goed genieten totdat je tijd op is.
Dus om op je vraag te komen, in een shtf scenario. Gewoon knocken, totdat het op een dag ophoudt voor je.