Waar ligt de grens? Wanneer is het genoeg?

[Holbewoner]

Geachte Preppert,

 

Uiteraard, u bent op alles voorbereid, daar heeft u jarenlang al uw tijd en energie ingestoken. Duizenden blikken voer, waterfilters in alle soorten en maten, medische supplies om het halve dorp tot mummy om te toveren, maar.... alles raakt een keer op.

 

Je hebt een goede oogst gehad, maar helaas, er is iets mis gegaan bij het conserveren, en halverwege de winter zit je zonder eten. Je kinderen liggen meer dood dan levens in hun 18-gaten pyjama onder het stinkende vloerkleed te rillen van de kou, graatmager. Waar ligt de grens? Wanneer is het genoeg?

 

Plunderende benden hebben jouw huis aangedaan, alles overhoop gehaald, al je voedsel meegenomen, je complete moestuin vernield, al je preps gesloopt, je vrouw verkracht en je kinderen in hun been geschoten. Medische supplies zijn op en de lokale dokter is allang overleden. En nu? Waar ligt je grens? Wanneer zet je er een streep onder?

 

Oftewel, hoe goed je ook voorbereid denkt te zijn, de kans dat je uiteindelijk op een punt uitkomt waarbij er totaal geen zicht meer is op verbetering is zeker aanwezig. Hoe lang wil jij het lijden van familie en vrienden aanzien, waar ligt je grens?

 

En de moeilijkste vraag van allen: ga je in je eentje verder en laat je de rest achter?

 

Aanvulling (zie ook twee commentjes hieronder): Vluchten is geen optie, het is een wereldwijd tafereel. Het gaat hier met name om de keuze die je moet maken, er is geen zicht meer op verbetering, er is geen uitweg meer.

 

Aanvulling 2: Nee, je hoeft niet te reageren, als je er over nadenkt is mijn doel al bereikt. Mocht je toch willen reageren, denk even aan de forumregels :-)

 

Edit: Oops, typo in de titel, tis al laat.

[Boothuisje]

Tegen de tijd dat het ooit zo ver zou kunnen komen heb ik allang elders de veiligheid opgezocht in mijn BOL

Ik heb drie mogelijke plekken waar ik heen zou kunnen gaan, allemaal op een compleet andere positie, ook allemaal redelijk van de bewoonde wereld af.

Als het zover komt in een SHTF dat bendes zomaar kinderen in hun benen schieten zoals jij zegt, dan kies ik liever eieren voor mijn geld en ben ik zo weg.

[Holbewoner]

Tegen de tijd dat het ooit zo ver zou kunnen komen heb ik allang elders de veiligheid opgezocht in mijn BOL

Ik heb drie mogelijke plekken waar ik heen zou kunnen gaan, allemaal op een compleet andere positie, ook allemaal redelijk van de bewoonde wereld af.

Als het zover komt in een SHTF dat bendes zomaar kinderen in hun benen schieten zoals jij zegt, dan kies ik liever eieren voor mijn geld en ben ik zo weg.

 

Aanvulling: Dan hebben we het hier over een wereldwijde SHTF. Uitbarsting Yellow-Stone, comeetinslag in de oceaan = enorme vloedgolven. Whatever. Ook bij je BOL is het chaos.

 

Verder maakt het niet uit waar je zit, de omgeving is zoals hierboven geschets. Vluchten kan niet. Het gaat hier ook niet zo zeer om de omgeving, het gaat om de keuze die je moet maken.

[Gast der_obergefreiter]

moet ik hier echt op ingaan? ik heb het halve forum al eens over me heen gekregen omdat ik als het echt niet anders kan mijn dieren liever doodschiet dan vrij laat tot een ander ze opvreet . wil je nu horen dat ik mijn bloedjes van kinderen tussen hun lieve vragende ogen schiet? Doet het echt geen pijn, papa?

[Boothuisje]

Hmm. Moeilijk, ik denk dat ik eigenlijk pas echt een antwoord kan geven als ik zelf in zo'n situatie zit. Nu kan ik dingen zeggen als, zelfmoord, euthanasie, ben ik op tegen of maakt me geen bal uit, maar in zo'n situatie zou ik het echt niet weten. Misschien dat ik het dan wel genoeg geweest vind, al het lijden. Misschien dat mijn krijgslust en overlevingsdrang omhoog komt. Maar om je toch een soort van antwoord te geven op je vraag: als ik zie dat iedereen waar ik om geef er niet meer is, dat de wereld verwoest is, ik nergens meer heen kan, nergens meer vrede is en dat mijn laatste onderkomen ook aan gorden is, dan zou het van mij niet meer hoeven. Hoe sta jij er tegenover?

[Gast IsaBo]

Als het zo ver is dat je vrouw verkracht is en je kinderen neergeschoten dan ben jij als man ook allang verkracht of doodgeschoten of allebei.

Voor die tijd moet je gevlucht zijn. Wat je hier beschrijft is niets nieuws. Denk aanRwanda of op dit moment Syrie.

[Holbewoner]

moet ik hier echt op ingaan? ik heb het halve forum al eens over me heen gekregen omdat ik als het echt niet anders kan mijn dieren liever doodschiet dan vrij laat tot een ander ze opvreet . wil je nu horen dat ik mijn bloedjes van kinderen tussen hun lieve vragende ogen schiet? Doet het echt geen pijn, papa?

 

JE MAG er op ingaan. Wat ik met dit topic vooral wil bereiken is dat men er over na gaat denken. Met enige regelmaat kom ik hier op het forum van die Rambo types tegen die zichzelf met hun prepspulletjes onoverwinnelijk achten, en totaal niet stilstaan bij dit soort situaties. Als men er alleen maar over na gaat denken is het doel al bereikt.

[Gast der_obergefreiter]

en je denkt niet dat zulke types dit soort topics aan gaan grijpen om allerhande onzin te spuien? Ik help het je hopen .

[Holbewoner]

en je denkt niet dat zulke types dit soort topics aan gaan grijpen om allerhande onzin te spuien? Ik help het je hopen .

 

Dat mag, is hun keuze. Even een aanvulling gedaan op de openingspost.

[Gast der_obergefreiter]

gelezen en hoop dat het helpt .

[Gast Powerbox]

moet ik hier echt op ingaan? ik heb het halve forum al eens over me heen gekregen omdat ik als het echt niet anders kan mijn dieren liever doodschiet dan vrij laat tot een ander ze opvreet . wil je nu horen dat ik mijn bloedjes van kinderen tussen hun lieve vragende ogen schiet? Doet het echt geen pijn, papa?

 

Huisdieren uit hun leiden helpen zou ik geen moeite mee hebben.

Ze in leven laten lijkt mij een slechtere oplossing.

Een groep wilde honden is nog erger als een groep wolven aangezien de wilde honden niet bang zijn voor mensen en voor vuur.

Famililie leden zoals kinderen zal heel moeilijk zijn maar daar gaat de vraag van Holbewoner over dus ik zal het vamidag proberen te beantwoorden.

Zonder dat ik de forum regels overtreed

 

Tot vamidag

[Gast Jager]

Ik bereid me juist voor op overleven om hier niet te hoeven en te willen nadenken...

Als ik me hier nu al mee bezig houdt kan ik er ner zo goed nu al een einde aan maken.

Nah, nee!

[netuyas]

Je kunt niet alles van tevoren voorzien.

Sommige mensen zullen het allang voor dat punt opgegeven hebben, en anderen zullen gewon blijven doorgaan volgens het motto, waar leven is, is hoop, of gewoonweg omdat ze(zoals ik waarschijnlijk) gewoon te stom zijn om te begrijpen dat het nu echt uitzichtloos is geworden.

 

@Holbewoner Waarom wil je hier over nadenken? je weet ook wel dat in de door jouw geschetste situaties er geen draaiboek of script meer bestaat, en ik hoop echt dat er niemand op dit forum rondloopt die deze vraag kan beantwoorden, want dat wil zeggen dat hij/zij dit dus al meegemaakt heeft!

[Blik(voer) op oneindig]

Maar @Holbewoner wat zou je zelf doen?

 

Je schetst een situatie die dermate desparaat is, dat ik vermoed dat je eigenlijk wilt vragen: euthanaseer je je familie en pleeg je zelfmoord.

 

De historie heeft aangetoond dat beide gebeurt. Er zullen mensen zijn die dat doen, en er zullen mensen zijn die liever creperen dan dat.

 

Ook zullen er mensen zijn die toch nog, no matter what, proberen te overleven. Zo lang mogelijk. En er zullen mensen zijn die dat nog redden ook. Ook dat heeft de historie aangetoond. Mensen die uit sommige concentratiekampen kwamen bijvoorbeeld of mensen die weken ná onder puin te zijn begraven geweest na een aardbeving toch nog levend onder het puin uitkomen. Er zijn zoveel waanzinnig bijzondere stories over de overlevingskracht van de mens. Ik bedoel lees readers digest en je leest regelmatig de meest uitzinnige verhalen. Het zijn altijd verhalen van hoop. En ik hoop dat ik bij die groep mag horen in zo'n situatie die niet opgeeft en hoop blijft houden. Of het zo is? Ik kan het je niet zeggen, niemand weet hoe hij reageert in zo'n situatie.

 

En heb je de film 127 uur gezien? Aanrader.

[Adrie]

Je weetniet wat je gaat doen totdat je er echt inzit, er over nadenken heeft totaal geen zin, omdat je de precieze situatie niet kunt bedenken van te voren. Het enige dat je kunt doen is skills oefenen en kijken hoe je een leuk leven kunt leven voordat er iets gebeurd.

[Gast Riesie]

Ik sterf liever staand, met helemaal niets meer over, en de gedachte dat ik alles in mijn macht heb ondernomen om te overleven.

Dan dat ik jankend op mijn knieen vooraf de makkelijke uitweg neem.

En ik hoop dat door voorbereiding, oefening, en training mezelf zover krijg dat ik ook overleef, en de juiste beslissingen kan en mag nemen.

 

Kunnen we een heel verhaal beginnen over een "doom" scenario. Heb onlangs nog een topic geopend hierover, en ja soms zijn er geen opties meer. En ja soms kun je niet meer links of rechtsaf. Maar proberen zal ik het verdomme altijd.

[Gast gebruikersnaam]

Je krijgt een slechte uitslag van de doktor, genezig is niet meer mogelijk. Middels chemo kan een beetje tijd gewonnen worden, alleen zul je je laatste dagen of weken dan waarschijnlijk doodziek doorbrengen.

 

Wat doe je? Kies je voor kwaliteit of kwantiteit?

 

Ook deze vraag kun je niet beantwoorden als je niet zelf in de situatie zit. Ik heb verschillende mensen die dicht bij me stonden gehad die bovenstaande keuze moesten maken, Niet iedereen koos datgene dat hij in een vroegerere gezonde toestand altijd predikte. En wat was of is nu de beste keuze? ik weet het niet.

[Dreutel]

Wat een flut vraag! Er zijn geen opties meer, wat doe je? Er zijn altijd opties, en als je die niet ziet, dan kun je er op hopen dat je morgen wel weer een optie ziet!

[Gast gebruikersnaam]

Ik sterf liever staand, met helemaal niets meer over, en de gedachte dat ik alles in mijn macht heb ondernomen om te overleven.

Dan dat ik jankend op mijn knieen vooraf de makkelijke uitweg neem.

En ik hoop dat door voorbereiding, oefening, en training mezelf zover krijg dat ik ook overleef, en de juiste beslissingen kan en mag nemen.

 

Kunnen we een heel verhaal beginnen over een "doom" scenario. Heb onlangs nog een topic geopend hierover, en ja soms zijn er geen opties meer. En ja soms kun je niet meer links of rechtsaf. Maar proberen zal ik het verdomme altijd.

 

+1 .

[Target]

Ik ben van mening dat je er over na kunt denken zoveel als dat je wilt, maar dat je nu echt niet kunt bedenken wat je dan gaat doen.

Je kunt zo iets alleen maar bedenken en daarin handelen als je voor die keuze staat.

 

Als je te lang over de vraag gaat nadenken dan kun je jezelf ook afvragen waarvoor je aan het preppen bent en of dat dan ook nog wel zin heeft!

[mr T]

Iemand die nadenkt over wat er mis kan gaan in de wereld en vanuit die gedachte zich voorbereid, zal vast ook wel nadenken over het scenario dat het mis kan gaan met zijn voorbereidingen.

Het is een goed punt dat preps geen garantie zijn voor een gelukkig leven na een SHTF. Maar te lang stil staan bij wat fout kan gaan kan je angstig of depressief maken, er zijn scenario's waarvan je kan zeggen "dat zien we dan wel" anders durf je morgen de straat niet meer over te steken want "wat als een auto mij aanrijdt"

[XytraS]

Mijn inziens is dit een situatie die van voorbijgaande aard is, bij een catastrofe van de aard die jij voorstelt zal ook het aantal mensen op deze aardbol zwaar naar beneden gaan, minder mensen is meer plaats waar je veilig kan zitten . Zolang de planeet op zich niet geheel vervuilt geraakt (zodat gewassen kweken bvb niet mogelijk is), is er altijd hoop, daarbij, er is altijd wel nog ergens een plaats waar het beter gaat, je moet ze alleen weten zijn natuurlijk.

Het ergste qua gevaar zal zich in de eerste paar maanden bevinden denk ik, indien je problemen hebt om voedsel te vinden.verbouwen heb je sowieso altijd een probleem, daar zou het preppen (ook van zaden) net moeten bij helpen.

[Nature]

Zelfmoord is geen optie. Ik blijf recht kruipen zolang ik kan. Ik verdedig mijn gezin zolang mogelijk. Mijn kinderen gaan boven alles.

 

Want bekijk het eens anders. Stel je kan het lijden niet meer aanzien en je schiet je gezin neer of je laat iedereen een overdosis pillen nemen. Je komt na een dag bij omdat je blijkbaar niet voldoende pillen hebt genomen om zelf te sterven maar je gezin wel.

Komt daar plots een vrachtwagen van het rode kruis door je straat en begint gratis dekens, eten en drinken uit te delen. Hulp is onderweg en in de omliggende dorpen is er al terug elektriciteit.

 

Dat scenario wil ik niet meemaken. Ik blijf strijden voor heel mijn gezin en dood is geen oplossing.

[missbir]

Ik sterf liever staand, met helemaal niets meer over, en de gedachte dat ik alles in mijn macht heb ondernomen om te overleven.

Dan dat ik jankend op mijn knieen vooraf de makkelijke uitweg neem.

En ik hoop dat door voorbereiding, oefening, en training mezelf zover krijg dat ik ook overleef, en de juiste beslissingen kan en mag nemen.

 

Kunnen we een heel verhaal beginnen over een "doom" scenario. Heb onlangs nog een topic geopend hierover, en ja soms zijn er geen opties meer. En ja soms kun je niet meer links of rechtsaf. Maar proberen zal ik het verdomme altijd.

 

 

+2

 

xxbirgittexx

[de eekhoorn]

Geachte Preppert,

 

Uiteraard, u bent op alles voorbereid, daar heeft u jarenlang al uw tijd en energie ingestoken. Duizenden blikken voer, waterfilters in alle soorten en maten, medische supplies om het halve dorp tot mummy om te toveren, maar.... alles raakt een keer op.

 

Je hebt een goede oogst gehad, maar helaas, er is iets mis gegaan bij het conserveren, en halverwege de winter zit je zonder eten. Je kinderen liggen meer dood dan levens in hun 18-gaten pyjama onder het stinkende vloerkleed te rillen van de kou, graatmager. Waar ligt de grens? Wanneer is het genoeg?

 

Plunderende benden hebben jouw huis aangedaan, alles overhoop gehaald, al je voedsel meegenomen, je complete moestuin vernield, al je preps gesloopt, je vrouw verkracht en je kinderen in hun been geschoten. Medische supplies zijn op en de lokale dokter is allang overleden. En nu? Waar ligt je grens? Wanneer zet je er een streep onder?

 

Oftewel, hoe goed je ook voorbereid denkt te zijn, de kans dat je uiteindelijk op een punt uitkomt waarbij er totaal geen zicht meer is op verbetering is zeker aanwezig. Hoe lang wil jij het lijden van familie en vrienden aanzien, waar ligt je grens?

 

En de moeilijkste vraag van allen: ga je in je eentje verder en laat je de rest achter?

 

Aanvulling (zie ook twee commentjes hieronder): Vluchten is geen optie, het is een wereldwijd tafereel. Het gaat hier met name om de keuze die je moet maken, er is geen zicht meer op verbetering, er is geen uitweg meer.

 

Aanvulling 2: Nee, je hoeft niet te reageren, als je er over nadenkt is mijn doel al bereikt. Mocht je toch willen reageren, denk even aan de forumregels :-)

 

Edit: Oops, typo in de titel, tis al laat.

 

 

Waar ligt de grens? Wanneer is het genoeg?

 

En de moeilijkste vraag van allen: ga je in je eentje verder en laat je de rest achter?

 

heb je er al eens over na gedacht dat de rest jou achter moet/kan laten en dat de rest gewoon verder gaat?

 

kijk ik ben ook voorbereid maar door de situatie's die jij schetst worden anderen preppers raar aan gekeken en automatisch in een hokje geplaatst ik vindt dat jij te extreem bent in je doemscenario's.

mijn advies is dan ook om fictie en realiteit niet door elkaar te halen wat jij schetst gebeurd alleen in holywood-films.