Stuudje

...is het nobeler om te lijden onder alles wat het wrede lot je toeslingert of om de wapens op te nemen tegen een zee van zorgen en er al vechtend een einde aan te maken? Of om te sterven, te slapen en verder niets meer, en in die slaap rust vinden voor alle hartzeer en de duizend pijnen die je lichaam je bezorgen. Dat zou een einde zijn om jezelf toe te wensen. Te sterven; te slapen, misschien wel dromen: Ach nee, daar wringt het 'm, want welke dromen komen in die dodenslaap, als we de aardse zorgen hebben afgeworpen, het doet ons weifelen. Dit is de overweging die leidt tot de ellende van zo'n lang leven, want wie zou de gesel en de hoon van de tijd verdragen, het onrecht van de onderdrukker, de arrogantie van de rijke, de pijnen van een onbeantwoorde liefde, de dwalingen van het recht, de onbeschoftheid van een ambtenaar, en de verachting waarmee onbenullen je geduldige werk belonen, wanneer je rust kan vinden met een simpele dolkstoot? Wie zou dit alles verdragen, zweten en kreunen onder een ellendig bestaan als niet de dreiging van wat achter de dood komt er was, het onontdekte land waar geen reiziger uit weerkeert verwart ons en maakt ons zwak, zodat we liever de lasten dragen die we kennen dan het onbekende tegemoet te gaan. Zo verlamt het geweten ons tot lafaards, en zo wordt gezonde daadkracht verziekt door bleek gepieker en lopen grootse ondernemingen op niets uit.