Shush

Het ligt denk ik een beetje aan wat je prioriteit is, binnen de dingen die je opnoemt. Het eerste ras dat in mij opkomt is Golden Retriever, maar ik weet eerlijk gezegd niet of zij beschermend aangelegd zijn. Ik ben zelf helemaal weg van (mijn) Canadeese herder (ook wel Zwitsere witte herder of White GSD) Deze zijn slim, loyaal, hebben prooi instinct en zijn goed met kinderen en andere dieren (mits je ze natuurlijk goed gedrag aanleert vanaf dag 1, zoals bij elke hond) Ik vind ze voorspelbaarder en zachter dan andere herders en in mijn ervaring ook een stuk stiller. Het nadeel van witte herders is dat ze hyper zijn, variërend van energiek tot ronduit nerveus. Mijn witte was over-over-enthousiast. Met geduld, consequent oefenen op rustig worden en veel beweging (voor de hond) is ze nu over het algemeen super chill. Met de 8 jarige zoon van een vriendin speelt ze al van jongs af aan heel lief. Waar ze mij omver liep, deed ze dat bij hem eigenlijk vanaf het begin af aan al niet. De jongen is zelf misschien wel drukker dan zij is, misschien dat dat het zo goed laat gaan Maargoed, dat is allemaal persoonlijke ervaring met mijn eigen hond en wat andere witte herders (en hun eigenaren) dus dat blijft beperkte informatie en bovendien bevooroordeeld Toch hoop ik dat je er wat aan hebt NB. Over het algemeen bestaat er geen 'slecht' hondenras, hoogstens ongeschikt voor de persoon

Volgens mij is het gewoon ook niet zo'n goed jaar voor tomaten... mijn tomaatjes hebben erg veel moeite, ondanks dat de omstandigheden verder prima zijn (geen beestjes, geen rot...) Vorige jaren had ik tomaten in overvloed, met de helfd van de planten die ik nu heb... ik ben nu blij als ik 1 tomaatje per week heb Ach, volgend jaar weer een kans

Dat is inderdaad het enige wat ernaar verwijst, de rest gaat (zo ver ik kon zien) allemaal over geld, rondrennen met een doos, camera's, goede doelen en entertainment... vandaar mijn opmerking

Idem... Ik zie niet echt wat dit met prep vaardigheden te maken heeft.

Er staan ondertussen een heleboel video's op http://www.geofflawton.com ! Absolute aanraders!

@Ronin Kogaratsu heb je al meer informatie over hoe en wanneer we ons aan deze spierpijnsessie mogen onderwerpen?

Ik ben ook wel geïnteresseerd Ik heb alleen een klein probleempje: ik heb aan het eind van de maand een polsoperatie(tje) waarvan ik nog een hele tijd moet herstellen. Is het mogelijk om mee te doen zonder risico voor mijn rechter arm? Of moet ik dan maar passen? (ik heb de pol wel ingevuld)

@FincaInSpanje Ik zal er mijn plasje even over doen Allereerst wil ik dit zeggen: PTSS, angststoornissen, depressie en rouw zijn niet dezelfde dingen. In een SHTF zullen we ze allemaal tegen komen, en het is absoluut handig om mensen in je buurt te hebben die weten wat de symptomen zijn en weten hoe ze ermee om moeten gaan. Maar het is nog veel belangrijker om je veilig te kunnen voelen. Veiligheid (en praten met iemand bij wie je je veilig voelt) is de eerste voorwaarde voor herstel bij ieder psychisch probleem. Kunnen herkennen wanneer een situatie veilig is, is net zo belangrijk als kunnen herkennen wanneer een situatie niet veilig is. Als je weet wat je nodig hebt om een situatie (hoe kort dan ook) veilig te maken voor jezelf (lichamelijk en emotioneel) dan kun je ontspannen. Ontspanning en (rustige) slaap zijn onmisbaar voor het verwerken van (heftige) gebeurtenissen. (disclaimer ) In het kort zal ik wat dingen beschrijven zoals ik denk dat het zit: Een probleem bij PTSS is dat iemand zich op geen enkel moment veilig voelt. Er wordt dus nooit aan de basisvoorwaarde voor herstel voldaan. En dan kun je pillen slikken en therapieën wat je wilt, maar het effect zal altijd minimaal of kortstondig zijn. Totdat er aan die basisvoorwaarde voldaan wordt. Bij angst(stoornissen) voelt iemand zich in specifieke situaties onveilig. In sommige gevallen zo heftig dat er maar één veilige situatie bestaat, in sommige gevallen is alles behalve één situatie veilig. Ook hier is het belangrijk om het gevoel veilig te zijn te vergroten. Depressie is een totaal ander verhaal. Depressie draait veel meer om hoop, bestaansrecht en passie dan om veiligheid. Rouw is een proces dat iedereen ooit zal moeten doorlopen. Het is handig om de fasen van rouwverwerking te kennen en te kunnen herkennen zodat je jezelf en anderen kan ondersteunen in dit proces. Het is belangrijk om de fasen te kunnen herkennen zodat je de gevoelens die erbij komen kijken niet bagetaliseert. Het is ook handig om te weten dat niet iedereen de fasen in dezelfde volgorde doorloopt en dat iedere fase zijn tijd nodig heeft, soms een minuut, soms weken. De fasen zoals ze algemeen erkend worden zijn: Ontkenning, Protest/woede, Onderhandelen/vechten, Depressie, Aanvaarding. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Rouwverwerking) Ik denk dus, dat het creëren van veiligheid een vaardigheid is waarover iedereen zou moeten beschikken. Het is een lastig ding, want je veilig voelen is subjectief. Je moet je dus kunnen inleven in de ander, kunnen luisteren en voelen wat de ander aangeeft wat veilig is en daarvoor de goede vragen kunnen stellen. Let erop dat wat voor jou veilig is, voor een ander totaal onveilig kan zijn. Ook om voor jezelf een veilige situatie te creëren moet je dit kunnen, want het is niet altijd even duidelijk wat een situatie onveilig maakt. Je moet jezelf de vragen kunnen stellen om er achter te komen wat je nodig hebt. Je moet jezelf dus goed kennen. Je kunt een ander niet helpen zich veilig te voelen als je jezelf niet veilig voelt. Zeker in een SHTF-situatie zal dit een uitdaging zijn. Ten tweede denk ik dat weerbaarheid een belangrijke factor is. Hoe weerbaarder iemand zich voelt, dus hoe meer zelfvertrouwen iemand heeft, hoe meer iemand zich beseft altijd een keus te hebben en hoe meer vaardigheden iemand in de specifieke situatie heeft, hoe kleiner de kans op psychisch trauma is. En ook hoe groter de kans op herstel is. Zelfredzaamheid, zelfvertrouwen en een gevoel hebben dat je iets aan/tegen de situatie kan doen, al is het alleen maar in je hoofd, kunnen een enorm verschil maken. Wanneer er iets gebeurt waar je het gevoel hebt totaal geen keus te hebben, waar je gedwongen word of je iets overkomt, je je machteloos voelt, of als je slachtoffer bent, dan heb je de grootste kans om een psychische klap te krijgen. Het leren onderscheiden tussen situaties waar je wél een keus hebt (al is het de meest verschrikkelijke keus ter wereld) of géén keus hebt, is dus belangrijk. En dan aanvaarden. Wanneer er wel een keus was, jouw keuze 100% aanvaarden, en wanneer er geen keus was, hetgeen wat er gebeurt is aanvaarden. Het over je heen laten spoelen en voelen dat dit is hoe het is. En dat is moeilijk te begrijpen. (boeddhisten zijn er erg goed in) Bij het herstel van psychische klappen is het ook belangrijk dat iemand zich weerbaarder gaat voelen en kan aanvaarden wat er gebeurd is. Je kan je bijvoorbeeld weerbaarder gaan voelen omdat je je niet langer geïntimideerd voelt door een bepaald persoon, of omdat je hebt leren kick-boxen Wat het meeste verschil maakt zal voor iedereen persoonlijk zijn en het is de zoektocht om er achter te komen wat dat is. Aanvaarden wat er gebeurd is, betekent niet: aanvaarden dat het nog eens zal gebeuren. Het betekent: aanvaarden dat het verleden niet te veranderen is (maar de toekomst wel en ook hoe je achteraf tegen wat er gebeurt is, aankijkt). Buiten dat alles (sorry voor de enorme lap tekst) denk ik dat begeleiding absoluut belangrijk is. Zeker bij PTSS. Ik ben een voorstander van EMDR en iedereen die dat kan, is een enorme aanwinst voor de prepcommunity . (Zelf)Kennis is macht!

@DeltaFox: Hoe heb je die grijze halsband zo gemaakt? Ik ben al een tijdje op zoek naar hoe ik een lijn zo rond kan maken

@tothemax Dat moet wel kunnen hoor Vrouwen hebben daar zo hun trucjes voor

@tothemax hahaha, ik durf te wedden dat ik die halsband nog wel bij je om krijg hoor

Vandaag weer lekker aan t knutselen geweest:

Nieuwe armbanden gemaakt Dank @carismo voor de geduldige uitleg van de knoop!!

Kom je naar Shelter Camp? Zo ja, dan kan ik het je misschien leren, maar via tekst zonder fysieke aanwijzingen is het heeeel lastig.... Ik heb t geleerd door mijn tong net achter m'n boventanden tegen m'n gehemelte te drukken en dan net genoeg lucht door te laten om een fluit (of eerst eigenlijk slissss) geluid te maken. Ohja, en m'n mond in een soort rare glimlach te trekken om genoeg spanning te creëren om een fluit te maken. Maargoed, dat is dus makkelijk getypt en niet zo makkelijk gedaan , maar misschien heb je er wat aan Edit: Maak een 'U'tje van je tong, zodat alleen de zijkanten tegen je gehemelte zitten en het midden los is om de lucht overheen te laten gaan. En dan een jaartje oefenen ;-)

Zwitserse witte ja, maar ze kijkt een beetje verbaasd op deze foto (en dank je )

De halsband is af! Ik vind 'm erg leuk geworden

Die knoop is heel simpel en ook in één keer los te trekken. Ik heb m afgekeken op http://diyready.com/how-to-make-a-paracord-belt/ Dank je voor de tips, ik ga daar een even kijken!

Ik ben ook geïnteresseerd. Zeker in het leren hechten (op SC ). Ik ben in voor een budget-oplossing, als er iets leuks te regelen is voor tussen de 20-30euro doe ik mee.

Ik heb er nét eentje voor mezelf gemaakt Ik wilde eigenlijk een riem, maar de winkel waar ik m'n cord heb gekocht had niet genoeg meters. Weet een van jullie waar ik goed paracord kan kopen op de klos? Wat een goed idee trouwens om er een hondenriem van te maken (Ik ga meteen aan de slag voor een halsband )

Weer even terug on topic: Zoals al eerder gezegd werd: Als een shtf-situatie werkelijk al 2 jaar duurt, heb je in die jaren genoeg tijd om creatief te worden. Zolang je niet opgesloten zit in een bunker, ben je waarschijnlijk al op zoek naar een goeie plek om te wonen/verblijven, hopelijk met een groep mensen waar je op kan vertrouwen. In het geval dat je zo'n plek en groep gevonden hebt, ben je echt al heel ver. Dan kan/is je groep bezig met wederopbouw, huizen (opknappen), tuinen, vee, ambachten... Alle eten komt van oorsprong uit de natuur, niet uit de supermarkt, dus als je leert wat er nu werkelijk in die blikken in de supermarkt zit, dan kun je gaan kijken hoe je dat zelf kan verzorgen wanneer de supermarkt er niet meer is Tuinieren (permacultuur!), beesten houden, fruit- en notenbomen planten, brood leren bakken, koken met weinig producten, dat zijn allemaal dingen die je kan doen om de supermarkt minder nodig te hebben (en niet alleen op je voorraden te hoeven vertrouwen). Mensen kunnen uiteindelijk heel veel als er genoeg tijd is Dus als een situatie erg lang duurt zul je altijd zien dat iedereen wel iets vind waar hij of zij goed in is. Dat kunnen ze dan weer gebruiken om te compenseren waar ze niet zo goed in zijn. De één kan kleren maken, de ander kan timmeren, enzovoort. In een groep die goed in balans is zorgt zo iedereen voor elkaar door te doen waar ze goed in zijn (en wat ze willen doen natuurlijk) Persoonlijk maak ik me over zo'n langdurige situatie niet zo veel zorgen, vooral als het gaat over een stroomuitval. (oorlog is dan een andere langdurige situatie waar ik me meer zorgen om de lange termijn maak, maar je vraag gaat specifiek over langdurige stroomuitval) Zonder stroom valt best goed te leven. De grootste uitdaging in dat geval zal, denk ik, zijn om de omgeving waarin je (groep) leeft, niet uit te putten. Niet alle bomen omhakken voor hout, niet alle hulpmiddelen uitputten die de plek je bied. Dat is iets waar hele samenlevingen op stukgelopen zijn (niet de minste die van ons, over een tijdje ) Dat is dus iets om te leren: Leven mét de natuur, niet ván de natuur. Daarbij denk ik eigenlijk dat een werkelijk langdurige stroomuitval maar een heel klein risico is. Met alle zonnepanelen, windmolens, wateraandrijvingen en dergelijken denk ik dat, zelfs als alle olie en gas ineens op zou zijn, of alle huidig werkende energie centrales ineens zouden verdwijnen, er binnen de kortste tijd overal alternatieven de kop op zullen steken. Mensen zijn nu eenmaal erg creatief als het gaat om hun comfort

Wat ik gedaan heb (en nog steeds regelmatig doe), is nagaan welke shtf-situaties ik als realistisch zie. Wat kan er werkelijk gebeuren? Hoe snel zullen de veranderingen gaan? Heb ik nog tijd om actie te ondernemen op zo'n moment? Daarbij probeer ik me op 1 situatie per keer te focussen en die volledig te doorlopen, onderzoeken en bij elke stap na te gaan hoe het mijn leven beïnvloed. Als ik in zo'n 'gedachte-experiment' ergens op stuit waarvan ik niet weet wat de gevolgen zijn, of andere onduidelijkheden tegen kom, dan zoek ik me suf op internet tot ik een duidelijker beeld kan vormen. (ik heb bijvoorbeeld een aantal filmpjes en docu's gekeken over overstromingen, die me erg geholpen hebben :-) kijk op videoneat voor goeie docu's) Een paar van de vragen die ik mezelf stel zijn: Waar ben ik afhankelijk van mijn omgeving als er iets mis gaat? (onderdak, water, eten, communicatie met anderen enz...) Hoe lang zal de situatie duren? Wie zal ik moeten opvangen, verzorgen of onderhouden? Wie is er om mij te verzorgen, op te vangen of te onderhouden? Op basis van dit soort vragen (en nog veel meer) maak ik een inschatting voor wat ik nodig denk te hebben (waarbij ik tot nu toe nog vaak uitkom op: 'Shit, I'm dead' ;-) ) Je kan zo voor jezelf een risicoanalyse maken en daar komt je prioriteitenlijst uit voort. Bij elk scenario ben jij (en zijn jouw gezin, vrienden, geliefden, netwerk enz.) het middelpunt. Jouw situatie is waar je vanuit moet denken, dus jouw mogelijkheden en beperkingen. Ik zie mijzelf niet 500 km lopen met een zware rugzak en slapen onder een boom. Als ik dat zou proberen zouden mijn overlevingskansen drastisch afnemen . Wees dus realistisch. Denk ook aan je ouders en eventuele broers, zussen, vrienden en vriendinnen andere familie. Hoe zouden zij in die situatie reageren? Preppen zij ook, misschien onbewust of bewust, of ben jij de enige die hier mee bezig is?Ben je in staat om hen te leiden? Zullen ze naar je luisteren? Het zijn een heleboel vragen en ik vraag niet van je om ze hier te beantwoorden, ik wilde mijn proces met je delen zodat jij er misschien wat aan hebt. De beste tip die ik je, denk ik, kan geven is: Hou het dicht bij huis (niet letterlijk). Kijk in je dagelijks leven om je heen en herken de situaties die je als vanzelfsprekend neemt, waarvan jij denkt dat ze weg zouden kunnen vallen. Bedenk voor die dingen of ze van levensbelang zijn, of dat je makkelijk zonder kan (of er tussen in). En laat dan je creativiteit erop los om te zien hoe je de belangrijke dingen kunt opvangen. Ik hoop dat je hier wat aan hebt :-)

Ja, storende elementen zullen er altijd zijn en zijn er altijd geweest. Zowel onder de jeugd als in andere leeftijdsgroepen. Toch denk ik dat deze mensen iets anders nodig hebben dan te leren orders volgen 'or else...'. De tijd van order volgen is voorbij. Mensen moeten leren zélf na te denken, zélf hun prioriteiten vast te stellen en niet klakkeloos te springen als iemand zegt: "spring". De tijd van verschuilen achter orders is wat mij betreft ook over. Als jij de trekker over haalt, ben jij degene die iemand heeft gedood, niet de president of de commandant (bij wijze van dan, niet persoonlijk bedoeld). Eigen verantwoordelijkheid leer je niet in het leger. Daar leer je braaf te doen wat je verteld wordt zonder een seconde te haperen 'or else...'. Dus, dienstplicht? Nee, dank U hartelijk. We hebben genoeg schapen in Nederland. Wat mij betreft is een betere optie om de Jongerencentra uit te breiden met een FabLab, een paar mooie AutoCad programma's op de computers, een goeie permacultuur moestuin en een heleboel DIY en prep-spul. Leer de jeugd zelfredzaamheid, wetenschap en nuttige skills waar ze ook nog eens vrijwillig mee bezig kunnen zijn. En bij wijze van goede orde het dan ook toegankelijk maken voor de jeugdigen onder de ouderen, want niemand is ooit uitgeleerd

Heb je het artikel gelezen? Zo slecht gaat het kennelijk niet met onze jeugd...

Toch wel grappig dat één ding nooit veranderd: 'Onze jeugd heeft tegenwoordig slechte manieren, minachting voor het gezag en geen eerbied voor ouderen. (...) Jonge mensen spreken hun ouders tegen, houden hun mond niet in gezelschap en tiranniseren hun leraren.' Aan het woord is niet Dr. Phil, maar ene Socrates, een slordige 2500 jaar geleden. (http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3378807/2013/01/17/Socrates-wist-het-2500-jaar-geleden-al-onze-jeugd-is-keihard-aan-het-verloederen.dhtml) Maar kennelijk komt het uiteindelijk wel weer goed met die 'jeugd', aangezien nog geen 20 jaar later het dezelfde mensen zijn, die over 'de jeugd' klagen... Ik ben het eens met @Heksenboot, oorlog is onlosmakelijk verbonden met economische belangen. Om woest over te worden... En ik ga echt geen kogels bijten omdat één of andere pipo heeft besloten dat hij nog wat olie of gas wil om de planeet verder te verneuken. Conflict gaat vrijwel altijd over schaarste en in deze wereld is de enige schaarste die we hebben fictieve schaarste en hersenschaarste. Als je niet mee wil draaien in een systeem dat zichzelf opvreet, uitput en doodloopt, je voorbereid op de consequenties die dat onvermijdelijk met zich meedraagt en er al het mogelijke aan doet om zelf de dood van zo'n systeem te overleven, waarom zou je dan in hemels naam in dienst gaan voor zo'n systeem? Dood gaan voor zo'n systeem? Ik kan de twee (preppers en dienstplicht) niet met elkaar rijmen hoor.... Met alle liefde van de wereld, laten we ophouden met oorlogje spelen.

Brrr.... da's mij té ver naar het zuiden hoor!