Erelijst

Oh, voor de duidelijkheid: Ik slik al een week geen ritalin meer. Voel me bij dagelijkse activiteiten enorm goed. Nu ik weet dat mezelf bewust actief houden enorm helpt mijn energie te geleiden, gaat het enorm goed met mij:) Blijft vreemd om eigen positiviteit uit te leggen en onbegrip en afkeuring te ontvangen. Rare mensen soms... Edit: 2 weken alweer. Dat heb ik dan weer ervoor in de plaats, lekker warrig:p. Maar ik hou ervan, weet ervan en kan daardoor er een positieve draai aan geven.

Wat is vertrouwen eigenlijk? Dat is best een moeilijke vraag, maar probeer het eens voor jezelf uit te pluizen voordat je verder leest... Wiki zegt: In mijn ogen is vertrouwen inderdaad een product van onze verwachtingen. We verwachten dat een ander eerlijk is, vriendelijk is, het beste met ons voor heeft, zal doen wat hij/zij zegt en zal doen wat wij verwachten dat hij/zij zal doen. Dat verwachten heeft wel iets venijnigs. We denken bij onszelf: "Als je niet doet wat ik verwacht dat je doet, dan... " en dan volgt een nare consequentie: ... zal ik teleurgesteld in je zijn en je niet meer (of minder) van je houden, je niet meer als vriend willen, je behandelen alsof je een schuld hebt aan mij, je op afstand houden, enzovoorts enzovoorts. Dat doen we, in plaats van ons te realiseren dat wij het eigenlijk zijn die de fout gemaakt hebben, niet de ander. Het was immers onze onuitgesproken verwachting. Verwachtingen hebben ook een soort 'gevoel van belofte' in zich; alsof, omdat wij iets verwachten, de ander verplicht is aan die verwachting te voldoen en anders straf verdient. Er wordt ons van kleins af aan geleerd dat we in ons recht staan wanneer we de mensen die ons in onze verwachtingen beschamen, bestraffen. Zelden wordt ons vertelt dat het onze verwachtingen, onze inschattingen, zijn die niet voldoen. We leren niet om te kijken naar wie wij zijn, waar onze verwachtingen vandaan komen en of die verwachtingen wel realistisch zijn. In werkelijkheid is een verwachting een inschatting, een hoop dat iets ook werkelijk gaat gebeuren, een op gekleurde informatie gebaseerde prognose. Ons menselijk brein is enorm gespecialiseerd in het herkennen van patronen en die patronen dan op de wereld projecteren. We leren en leren en alles wat we leren smelten we samen in een prachtige waarzeggers-toekomstvoorspelling. Dat is prachtig en geeft ons de mogelijkheid om de wereld om ons heen (voor een deel) te begrijpen, maar dan komt er een grote vergissing: We gaan er vanuit dat we gelijk hebben! Vanuit het automatisme om alles wat we geleerd hebben te gebruiken om de toekomst te voorspellen, vergeten we dat de informatie die we hebben maar heel beperkt is. We vergeten dat wij alleen door onze eigen ogen kunnen kijken. We vergeten dat we niet waarheid in pacht hebben, maar alleen maar kunnen streven er zo dicht mogelijk bij te komen. En vanuit die gerechtigde positie bekijken we de wereld en andere mensen. Ons brein zal het immer niet mis hebben ('Ik was er toch zelf bij?!'). Toch zijn we elke keer weer verbaasd, teleurgesteld, boos en/of verdrietig als het tegendeel bewezen wordt. "Andere mensen zijn niet te vertrouwen" heeft niets te maken met 'andere mensen', het is een resultaat van onze eigen (onjuiste) inschattingen en het gevoel van gerechtigheid dat we ontlenen aan de illusie van onze onfeilbaarheid. (Ons brein kan het namelijk wel degelijk fout hebben... Je zou niet zomaar alles moeten geloven wat je hoofd je verteld! ) Verwachtingen zijn in mijn ogen de grootste muur tussen ons en werkelijke liefde (of vriendschap als je die twee los ziet van elkaar). Dat vind ik ontzettend zonde, omdat het absoluut niet nodig is om dingen te 'verwachten' van anderen, de wereld, het leven of ... (noem maar op). Bedenk maar eens waar je allemaal verwachtingen over hebt. Dit soort verwachtingen, met emotionele consequenties wanneer ze niet voldaan worden. Niet de inschattingen over beurskoersen of dat soort zaken. Bedenk maar eens of je kan beslissen om een paar van die verwachtingen de deur uit te doen. Niet ze bij te stellen, maar gewoon over boord kan gooien. Dus niet : "Ik ben al zo vaak teleurgesteld, ik ga gewoon lekker als een klein kind mijn hulp en liefde alleen voor mijzelf houden en iedereen kan verder stikken...", maar: "Als ik kan en werkelijk wil, geef ik mijn hulp en liefde kosteloos, zonder voorwaarden of rekeningen achteraf." Als het (nog) niet gaat, spreek dan in ieder geval uit wat je verwachting is op het moment dat je iets geeft. "Ja joh, natuurlijk wil ik je helpen die enorme boekenkast 4 verdiepingen omhoog te tillen, ondanks dat ik barst van de pijn in mijn rug! Ik hoop dat je je dan wel realiseert dat ik verwacht dat jij dan vanavond kookt én de afwas doet!" (In dit voorbeeld zou ik persoonlijk gewoon zeggen dat ze iemand anders moeten vinden, maar goed, het is maar een voorbeeld ) Geef mensen ook de kans om je 'gift' af te slaan... sommige consequenties kun je beter vermijden dan oplopen. Als je boos, verdrietig of teleurgesteld bent over dat iemand je aanbod afwijst, dan betekend dat dat er toch nóg een verwachting aan zat Je brein is je kaart, je emoties je kompas. Met je hersenen kun je beredeneren waar je heen wilt, je emoties vertellen je of je op het goede pad bent Voor mij werkt het als een trein Wat ik doe, voor mezelf of voor anderen, doe ik uit volledig vrije wil. Al doe ik sommige dingen natuurlijk wel om consequenties te vermijden, zoals me aan de snelheidslimiet houden enzo Ik heb geen verwachtingen naar anderen, wel hoop. Oprechte hoop, zonder stiekeme teleurstelling als de hoop niet uit komt Het geweldige daaraan is, dat alles wat ik krijg, een werkelijk cadeau is. Soms gebeurt het me nog wel hoor, dat ik ineens merk dat ik gefrustreerd of teleurgesteld ben over wat iemand doet (of niet doet)... ik ben ook maar een mens Op dat moment weet ik wel direct dat ik kennelijk een verwachting had en die niet uitgesproken heb (en kan ik de 'straf' achterwege laten!). Even voor de duidelijkheid: ik vind een verwachting iets heel anders dan een afspraak. Een afspraak kom je na, anders heeft het geen enkele waarde. Als ik iemand vraag om iets te doen en ze stemmen in, dan ga ik ervan uit dat ze datgene ook doen. Vooral omdat er alle ruimte is om 'nee' te zeggen (daar heb ik geen enkel probleem mee). Maar 'ja' zeggen en 'nee' doen, gaat er bij mij niet in. Tsjonge, het is een heel verhaal geworden... (en ik zou hier nog uren over door kunnen gaan, maar laat ik dat maar niet doen )