Tuit je lippen, zoals je je oma zou moeten kussen. Niet je geliefde, komt gelijk die tong erbij kijken...
Dan met die getuite lippen, duw je met je bovenlip je onderlip een beetje naar beneden. Heel klein beetje maar. Zodat er wat stress op die onderlip komt. Dan blazen. Zachtjes. Dit is nog niet fluiten, maar de tuit en het luchtkanaal is gevormd. Dus is het kwestie van dat luchtkanaal, wat nog een beetje lijkt op een sterretje, wat ronder te maken. Dus dat is met je lip spieren, zorg er wel voor, dat je nog steeds die getuite lippen houd. En dat het luchtkanaal zo groot is dat er net een breinaald in past.
Wat heel belangrijk is, is die onderlip. Die zorgt in feite voor het fluitje. Je bovenlip beweegt amper. Je onderlip beweegt een beetje naar binnen, naar buiten, naar links en ja, zelfs naar rechts. Heel klein beetje.
En dan beetje creatief zijn met die spieren, met je tong eventueel. Dat gaat vol automatisch, creatief.
Als je meerdere tonen wilt maken, dat doet je tong. Je tong, als jij die dik en dun kan maken op commando, dan kan dat. Maar niet als ie verlamd is. Een voorbeeldje, als je je tong helemaal naar achteren doet en een beetje tegen die wand aandrukt, word ie vanzelf een beetje dikker (wel dat je nog steeds kunt fluiten uiteraard) dan krijg je een soort uilen fluitje, diepere tonen.
Hoop dat dit in praktijk genomen kan worden voor de mensen die met hun handen kunnen fluiten? Ik kan dat namelijk niet. Waarschijnlijk te vertalen volgens hetzelfde principe. En hoop dat je al fluitend verder kunt in het leven zonder je handen te gebruiken. "Kijk mamma, zonder handen!" 😛