Vera

Ik ben benieuwd naar de boeken. Toch eens rondneuzen naar wat 2ehandsboeken. Hopelijk vind ik er één die op uitdagende of humoristische manier nuttige informatie geeft. Wijzelf zijn 35 jaar en hebben 6 kinderen. 5 jongens, 1 meisje. Allemaal (behalve de jongste spruit) beoefenen een vechtsport. Verder spelen ze graag buiten waar ze hutten bouwen (met zo nu en dan wat onderbouwde bijsturing van ons), ze vissen met zelfgemaakte hengels etc. Het zijn allemaal hoogvliegers in de klas, als tegenhanger (of eigenlijk als aanvulling) prenten wij erbij in dat hoe logisch iets ook lijkt of als je iets juist niet kan onderbouwen... als je een onderbuikgevoel hebt... volg die dan zo veel mogelijk. Hoe vaak komt het niet voor dat wij volwassenen ons onderbuik gevoel negeren, omdat het niet waarschijnlijk lijkt, of omdat je niet kan vangen waar dat gevoel vandaan komt of op slaat. En achteraf denken we vaak... verdorie.. had ik maar geluisterd. Wie had dat gedacht... Verder vertrouwen ze ons. Als papa of mama iets duidelijk aangeeft, dan heeft dat een reden. Zonder twijfel. En daar wordt door hun dan naar gehandeld. Vertrouwen. Ook helpen ze mee in de moestuin. En ondertussen sluipt er informatie in over hoe je bijvoorbeeld planten vermeerderd (denk aan iets heel simpels als een aardbeien plant), of hoe je zaad wint etc.. Maar ook welke planten je in het wild vindt en je kan eten. (gooi eens wat madeliefjes door je salade. Ziet er leuk uit en je kind zal anders naar "onkruid" en wilde plantjes kijken). In de moestuin staan ook kruiden. Hier horen ze graag wat de eigenschappen van de kruiden zijn. En het belangrijkste nog... zorg dat je zelf fit bent, zorg dat je openminded en opgewekt, optimistische en met levenslust je leven lijdt. Kinderen kopieren ouders vaak. En ik denk dat attitude nog het meet belangrijk is in een survival situatie. Dat is waarschijnlijk de meest belangrijke tool die je mee kan geven. Verder zitten wij ook wel eens in dubio. Wat zouden we ze verder moeten leren? Wat moeten we doen? Hoe breng je iets zonder een doemscenario in hun hoofd te planten. En iedere keer komen wij erop dat het allemaal best vanzelf zal gaan. Zo heel veel hoef je niet met (jonge) kinderen te doen of voor te bereiden. Kinderen zijn veerkrachtig, flexibel.. passen zich snel aan in nieuwe situaties. Sneller en accurater dan wij volwassenen. Wees hecht en zorg voor vertrouwen . Dan overleeft het emotionele deel het al.. en de rest is allemaal aan te passen.

Allereerst gefeliciteerd! @ ts verder... nou inderdaad.. Mijn voordeur is gewoon een "normale" voordeur. Massief hout. Cilinderslot... alles zag er normaal uit. Toch was het niet "normaal" of veilig.. want zonder dat dit zichtbaar is.. herstel... wás.. is mijn deurkozijn (heet dat eigenlijk zo?) de zwakke schakel. Een paar weken geleden was ik niet zo handig bezig en stapte ik de voordeur uit om een kijkje te nemen. BAM windvlaag en de voordeur klapte dicht. Geen sleutel.. geen telefoon... en mijn man zou nog minimaal 1,5 uur wegblijven. De buren waren niet thuis, de achterkant niet bereikbaar... en alle ramen dicht. Mijn kleine meisje van nog geen jaar was echter binnen. En als ze nou veilig in haar bedje of de box zou liggen te slapen dan zou ik wat rustiger zijn geweest, maar dat was niet het geval. Na alle opties langs gelopen te zijn heb ik mijn schouder tegen de deur aan gegooid. (achteraf erg auw! ) En vervolgens mijn voet tegen de deur (op slothoogte) aan geplant te hebben vloog de deur gewoon open. Ik.. vrouwtje... heb gewoon de voordeur open gebeukt (wel met de drijfveer dat ik naar mijn dochter wilde ) De deur was intakt, maar het stuk hout van het kozijn waar het slot in bevestigd was is gebarsten en verbogen/gescheurd, zodat er voldoende speling kwam voor het dingetje om uit het slot te komen.

Voor mij geen "wat als", ik ben mijn woning kwijt geraakt. Het geld dat ik nog bij elkaar kon krijgen heb ik besteed aan een enorme tent. Vervolgens alle campings afgebeld en afgefietst.. en uiteindelijk kon ik ergens een staplaats krijgen en heb ik mijn tent opgezet. Ik heb hier 3 maanden gewoond. Een paar fikse stormen overleefd (de laatste heeft mijn tenttrouwens de das om gedaan ....midden in de nacht gingen die paar spulletjes die ik nog had het veld over) Koken? Zo'n metalen onderzetter voor een theepot.. daarop een pan... eronder meerdere theelichtjes en geduld. Ik heb op die wijze toch redelijke eenpansmaaltijden weten te maken. Kleding wassen... met een emmer en een nagelborstel en wat handwasmiddel. Het was een leerzaam, enerverend, soms ontmoedigend, maar ik heb toch ook best hartelijk gelachen om de situatie en de obstakels waar je tegenaan loopt.

Last minute nu ik wil reageren zie ik dat dit topic al iets ouder is.. toch misschien nuttig om te reageren, omdat er vast en zeker meer mensen met een ruimte probleem zitten. Ik woon ook niet heel groot en heb onder het bed klossen gezet. (die dingen die zwangeren die thuis bevallen of zieke mensen die thuis verzorgd worden ook vaak onder hun bedpoten hebben staan) Hiermee verhoog je je bed in z'n geheel zo'n 40 cm. Dat is voldoende voor een heleboel stalling en weinig genoeg om niet met het plafond in de knoop te komen. Ook zal je dan nog geen trapje nodig hebben om in je bed te komen.