Doorzoek de community

Joepi, vakantie. Op reis dus me het hele gezin. Weer even relaxen in mijn BOL, genieten van het lekkere eten, die dingen doen die je thuis niet meer doet omdat ze stilaan te duur worden. In Hongarije kan dat nog wel. Dus een vliegtuigticket geboekt. Alles verliep vlotjes. De vlucht vertrok ons dichtste buurland. Wallonië. De controles vielen best mee, de wachtrijen waren doenbaar. De kids kennen de routine (grotendeels) en weten hoe ze zich moeten gedragen bij douane, check-in, ... . Behalve mijn dochter (14) dan die met een schaar en een deo van 200ml in haar handbagage aan boord wilde. Maar ook dat was snel geregeld. De zooi de prullemand in en klaar. Nog vlug een (zelfgebakken) broodje gegeten, dat kort het wachten een beetje in en je gaat niet met een lege maag aan boord. Omdat we vroeg opstonden vanmorgen probeerde ik wat te mediteren met de ogen dicht. Papa en mama naast elkaar en de kids zo ver mogelijk uit elkaar. Het vliegtuig was behoorlijk vol. De zon verwarmde het een beetje, de motoren zoemden. Ik legde een trui over me heen en viel in slaap. Een half uurtje later schudt iemand aan mijn arm. Ik schrik wakker en kijk wat er aan de hand is. Mijn echtgenote zit naast mij, lijkbleek, klam zweet over haar gezicht. 'Ik voel me niet lekker.' zei ze. Vlug het kotszakje bij de hand genomen en ze wordt nog bleker. 'Ik zie niet meer scherp.' stamelt ze onsamenhangend. Daar zit je dan. Ze verliest de controle over haar lichaam en ademt duidelijk te vlug. Rustig blijven klinkt het in mijn hoofd. Ik probeer in te schatten hoe ernstig het is. Doe een teken naar de steward die druk in de weer is om zijn salaris te verdienen. Hij werpt een blik op mijn partner en merkt op dat ze toch wel heel bleek ziet. Intussen wordt haar toestand erger. Ze is nog bij bewustzijn. Nog nét heb ik de indruk. Ik raad haar aan om rustig te ademen en tel rustig mee wanneer ze kan ademen. Haar paniek ebt een beetje weg maar ze ziet helemaal niets meer. Suikerspiegel te laag ? Te lage bloeddruk ? Een syncope ? Hartproblemen ? Een trombose ? Hyperventilatie ? Je hebt er het raden naar maar we moesten wat doen. Samen met de steward hef ik haar uit haar zitje en we leggen haar op in het gangpad. Intussen vraagt een stewardess of er een dokter in het vliegtuig zit. Shit. Niemand weet wat ie moet doen. Er is niet onmiddellijk een bloeddrukmeter voorhanden maar haar pols klopt nog. Zwakjes. De steward ondersteunt -geheel zinloos in mijn ogen- haar hoofd. Intussen kijkt iedereen -zonder reageren - nieuwsgierig wat er aan de hand is. Ik besluit het er op te wagen en hou haar voeten omhoog, trek haar schoenen uit en vraag aan de stewardess die achter mij staat om een limonade en ijsblokjes te brengen. Een paar ogenblikken later komt ze aan. De ijsblokjes in een zakje leggen we tegen haar gezicht en langzaam krijgt ze weer wat meer kleur. Zodra ze wat bijkomt wil ze gaan rechtzitten wat ik niet toelaat. Na een tiental minuten - het zag er best wel een beetje lullig uit - laat ik haar voorzichtig rechtzitten. Als dat lukt neemt ze weer plaats in de rij met mijn zoontje. Ik raad haar aan om te gaan liggen. Haar hoofd op zijn schoot, haar voeten bij mij op de schoot. Het protocol van 'gordels aan' wordt netjes achterwege gelaten en niemand die er een opmerking over maakte. Tegen de tijd dat we moesten landen, een half uurtje later, is ze een beetje opgeknapt. Intussen gaf ik haar nog een 7-up en een paar snoepjes (met suiker). De rest van de dag deden we het rustig aan. Geen grote inspanningen, geen alcohol, geen overdadige maaltijd. De rest van de middag en avond heeft ze hoofdpijn gehad. Ik hou het in de gaten mocht het morgen niet beter zijn dan zoeken we morgen een arts op. Je weet nooit dat er ergens een bloedklontertje ontstond. Voorlopig ziet het er goed uit. De vakantie is begonnen. Met een flinke hobbel in de weg.