Doorzoek de community

Okee, we hebben ons huis, onze BOL en onze BOB tot aan de nok toe volgeprept. We weten meer dan anderen, zijn meer dan wie ook voorbereid. Dan komt er die langgevreesde SHTF. En die duurt lang. Na een week begint de vervuiling toe te slaan (behalve misschien voor de gelukkigen met een generator of zonnepanelen): geen stofzuiger, niet douchen, geen wasjes draaien, een probleem met de afvoer van urine en uitwerpselen. Na de tweede week begint tevens het blikvoer je de keel uit te hangen. De hordes niet-preppers zijn steeds moeilijker van je voordeur weg te houden. Als het winter is kan de kou een hele belangrijke rol spelen, tenzij je een houtkachel hebt. Angst slaat toe, desinteresse over je situatie, en dat leidt weer tot demotivatie. De mens is in diepste wezen een overlever, maar hoe pak je dit aan? Wat doe je als er geen vooruitzicht is op verbetering? Een mooi voorbeeld is het verhaal The Birds van Daphne du Maurier, verfilmd door Hitchcock. Vogels worden opeens erg agressief tegen mensen, niemand kan nog veilig buiten lopen, de vogels dringen zelfs huizen binnen en pikken de slachtoffers dood. De overheid roept via de radio op om je te verschansen, en nadere berichten af te wachten. Maar die nadere berichten komen niet meer… je staat er alleen voor. Hoe zien jullie dit? Ben ik te pessimistisch? Ik schrijf vooral vanuit mijn eigen situatie: standaard huis, geen tuin, geen houtkachel, geen zonnepanelen, geen generator. Ik denk dat de meeste preppers dit herkennen. Slechts een enkeling onder ons heeft denk ik ideale prep-omstandigheden. Maar dan nog: hoe sterk ben jij mentaal?