Is dit nu niet een beetje raar dat ik na zoveel jaren het nog steeds moeilijk heb met het doden van dieren?
En het gaat alleen maar om voedsel geen trofee gedoe.
Tijdens de jacht denk ik daar niet echt aan, waarschijnlijk door de adrenaline.
Maar zodra het dier dood is volgt er een heel ritueel, het lijkt wel of ik me wil ontdoen van mijn zonde.
Bij eigen dieren zoals konijnen of kippen is dat zelfs nog veel erger, want die heb ik meestal zelf grootgebracht.
Vindt het persoonlijk ook heel belangrijk om het stresshormoon uit het vlees te weren.
Dat gezegd zijnde laat ik dieren niet nodeloos lijden. Het moet snel en goed gebeuren.
Dus een massa slachting waarbij elk konijn haar zus of broertje ziet verdwijnen dat doe ik niet. Stom? Misschien.
Plaats ze liever, verspreid over een aantal dagen uit elkaar. En denk dan maar dat ik daar goe aan doe.
Ben waarschijnlijk te gevoelig.
Chin