Doorzoek de community

Gewoon leven is ook preppen. Je voorbereidingen , jouw kunde enz...alles kan van pas komen in het dagelijkse leven. Zo ook ervaring. Ervaring op gebied van werken heb ik zeker. 21 jaar fotolaswerken gedaan , gesleuteld aan vrachtwagens , terreinwagens , laadbruggen en noem maar op maakt mij een wandelend boek met informatie die zit opgeslagen voor het leven. Geen constructie is mij vreemd en voor een werk aan te vatten is er steeds een oplossing. Dan wil je na al die jaren de kennis doorgeven.Want zo ben ik , kennis delen is de bron voor de toekomst want mensen zullen altijd nodig blijven. Door het zware verkeersongeval toen ik 18 was wist ik op voorhand dat zware handenarbeid niet voor de ganse loopbaan zou zijn dus zocht ik een baan als leidinggevende. Nu heb ik die gevonden en geef ik leiding aan 27 mensen. Leuke job , dat wel maar wat de weerslag op de gezondheid zou zijn daar had ik geen rekening mee gehouden. Wanneer is genoeg genoeg. In een container van 30 kuub kan je geen 50 kuub geen steken hoe hard je ook probeert. Je draagt de verantwoordelijkheid voor jouw mensen en drijft ze tot het uiterste want het werk moet nu eenmaal gedaan worden maar toch krijg je dagelijks de werkbonnen niet rond omdat het simpelweg te veel is. Altijd staat er iemand boven je en die aanvaardt niet dat het te veel is . Je neemt het mee naar huis , in gedachten probeer je anders te plannen , je brengt nogmaals veranderingen toe en je kan een paar bonnen extra afwerken. Je droomt snachts van het werk , je staat er mee op en gaat ermee slapen . Het werk bepaalt nu jouw leven. Je denkt aan niks anders meer . Je ziet cijfers en cijfers . Je denkt alleen nog maar aan het werk. Je wordt op korte tijd onverschillig en ziet jezelf vermageren in een ijltempo want de eetlust verdwijnt. Je wordt bleek en toch denk je alleen maar aan het werk dat moet af zijn. En dan komt hoofdpijn .....erge hoofdpijn zoals dat koude ijsje dat je te snel eet maar deze pijn blijft duren , dagen na elkaar maar je wilt niet toegeven en doet ''rustig'' verder. En dan voel je de alarm bel. Gisteren dacht ik werkelijk ...this is it...een hartaanval. Mijn tikker ging tekeer alsof een race moest gewonnen worden en mijn tikker wou precies uit mn borstkas springen. Hoooow dit gaat niet goed..misschien toch maar even naar de spoed voor ik hier in een hoopje zak. Even een cardiogram maar ondertussen was de rust eventjes terug. De tikker klopte weer normaal. Vandaag wat bloed laten trekken en morgen de resultaten afwachten. Godverd**********me nu heb ik de job waar ik van droomde en kom ik dit tegen. Zal het dan toch niet aan mij besteed zijn ? Te goed willen doen heeft zijn grenzen. Mijn 2 voorgangers zijn daar om dezelfde reden gestopt kom ik zopas via via te weten , want het is nooit genoeg. Ken je die reklame van de energieleverancier die brult ...MEER...MEER.... Deze morgen met de fiets naar de dokter gegaan en terug gekeerd langs het bos. Het fluiten van de vogels en de pracht van de natuur...pure rust deden mij diep nadenken over het leven. Er moet toch meer zijn dan mij zorgen te hoeven te maken over werk , werk , werk. Een goed betaalde baan is niet alles in het leven. Misschien moet ik dan toch maar weer gewoon gaan doen en een job doen waar ik mijn 8 uurtjes klop en daarna thuis van het dagelijkse leven kan genieten als een gewoon mens.... Dan heb je die job..